Δέκα χρόνια μετά (approx)

Η σημερινή ανάρτηση με βρίσκει με 760 posts στο ενεργητικό μου...χμμμ μάλλον λιγα δεδομένων των χρόνων αλλά όσοι με παρκολουθείτε απο το 2007 ως σήμερα ξέρετε οτι έχω υπάρξει και απούσα κατα διαστήματα..σε περιόδους δηλαδή που η ζωή με πήγαινε κάπου λίγο πιο μακριά απο τον καρκίνο. Ξανα γύρισα με απανωτά posts όταν το 2014 παλι ενοχλήθηκα απο αυτόν τον τέρμα ανεπιθύμητο επισκέπτη που μου αναστατώνει τη ζωή. 

Κι απόψε πάλι εδώ... Με μερικές σκέψεις.

Με αρκετή απόσταση απο θέματα υγείας, τουλάχιστον δεν είμαι τακτικά σε κάποιο νοσοκομείο, (ωστόσο παραμένει ο ετήσιος έλεγχός μου κάπου το Νοέβρη και εκκρεμεί τέλη αυτού του μήνα και η γυναικολογική μου εξέταση) αυτό που πλέον μένει να κάνω (χονδρικά) είναι να συγκεντώνομαι μέρα με τη μέρα σε αυτό που τώρα ορίζω ως ζωή μου. Και το κάνω με μεγάλη επιτυχία πέρα απο κάποια διαλείμματα όπου κάτι στη ζωή μου δεν τσουλάει.

Πρόσφατα, απο την προηγούμενη εβδομάδα, νιώθω πως κάπου κόλλησα, πως δεν έχω το ίδιο πάθος για ζωή. Αναρωτιέμαι αν εμείς οι καρκινοπαθείς αποκτάμε σε κάποιο σημείο κάποιο τύπου "επίκτητο" πάθος για ζωή. Με άλλα λόγια αναφέρομαι στο ότι όταν όλα τελειώνουν, τα νοσοκομεία, οι χμθ, οι ακτινοθεραπείες, οι λευκές ρόμπες, τα χειρουργεία, τοτε θες να "φας" όλο τον κόσμο, να ταξιδέψεις, να γελάσεις, να χαρείς, να κάνεις πράγματα, να πας στη θάλασσα, να κάνεις φίλους, να βρεις παλιούς αγαπημένους ανθρώπους, να ανασάνεις! να νιώσεις ζωντανός. Μετά απο 3-4 χρόνια, η περιπέτειά σου γίνεται όλο και πιο μακρινή και μπαίνεις σε ένα καλούπι καθημερινότητας, κάνεις πράγματα με όρεξη αλλά όχι με εκείνη που "ήθελες να φας τον κόσμο". Και μετά απο δέκα χρόνια (ο τόνος μου δεν είναι αχάριστος καθόλου) πέφτεις έτσι σε ένα περίεργο κενό.

Αυτές τις μέρες λοιπόν νιώθω ότι έχασα το πάθος μου για τη ζωή. Κάνω δεν κάνω κάτι, δεν μου κάνει τη διαφορά. Ίσως όλοι οι άνθρωποι να το παθαίνουν αυτό. Όμως απο την άλλη βαρέθηκα να ψάχνω τον εαυτό μου (πως λέει η έκφραση "δεν ήμουν ο εαυτός μου" "είμαι ο εαυτός μου"). Διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα με κατακλήζουν, και ποιος είναι ο εαυτός;;;; Είναι ότι είχαμε πριν; Είναι αυτό που είμαστε σήμερα; Είναι αυτό που θα γίνουμε;

Μπορεί απλά να περνάω μια φάση αυτή την περίοδο και ποιός θα με ακούσει...;

Χθες μου είπε η "Σ" οτι της αρέσει να εξελίσσεται. Ωραία σκέφτηκα, και ποιος είπε όμως οτι δεν εξελίχθηκα εγώ;

Θυμώνω με τους ανθρώπους κατα καιρούς που θεωρούν ότι η μόνη εξέλιξη σε αυτή τη γη είναι να παντρευτείς και να κάνεις ένα παιδί. Φυσικά αυτά τα δύο είναι φοβερά και τρομερά, ειδικά το παιδί, αλλά η εξέλιξη θεωρώ πως είναι πολλά πράγματα μαζί. Επίσης νευριάζω με ατάκες του στυλ "οταν βγαίνεις έξω, δεν θα φαίνεσαι διαθέσιμη, πως και δε σε φλερτάρουν;". Ελεος, tres banale και πάντα φυσικά κάποια παντρεμένη φίλη θα στο πει... οι ελεύθερες απλά ξέρουν και δεν ρωτάνε.

Όσο περνάνε τα χρόνια οι γύρω μου σβήνουν απο τη μνήμη τους όλο και πιο πολύ τη δική μου περιπέτεια. Κάτι άλλο κάνουν με τις ζωές τους, κάποιους άλλους ανθρώπους έχουν στο προσκήνιο κτλπ κτλπ. Οκ, ειναι αλήθεια πως ούτε εγώ η ίδια δεν τα ανακαλώ καθε μέρα, όμως τι να κάνουμε που οι δικές μου οι πληγές είναι μαζί μου πάντα, πάνω στο σώμα μου...; Μα γίνεται να ξεχάσω εγώ;;;

Μια φίλη προχθές (που δνε ήξερε για μένα ) μου είπε πως η αδερφή της νόσησε πολύ light και μου λέει "όπως όμως και να χει, απο σημερα αλλαξε η ζωή της, είσαι πάντα υποψιασμένος πως κάτι μπορεί να πάθεις"...

Αρκετοί φίλοι θεωρούν πως πρέπει να προχωρήσω με την προσωπική μου ζωή (οι γονείς μου ούτε μου το συζητούν...) μα ποιό είναι αυτό το ΠΡΕΠΕΙ; Και ποιος ξέρει ποιο ειναι το προσωπικό μου timing;

Δεν μου αρεσουν τα πρεπει, δεν μου αρέσει η κατήχηση μα ουτε και η "βοήθεια" που ακόμη και η "Σ" μου πέταξε χθες. Δεν θέλω βοήθεια στα προσωπικά, θεωρώ πως η καθεμιά μας αν βρει κάποιον και είναι αυτός θα το καταλάβει...

Θα είχε ενδιαφέρον αν μου γράφατε εδώ ομοιοπαθούσες πως το χειριστήκατε, γιατί πιστεύω οι περισσότερες δεχτήκατε κάποιου είδους τέτοια πίεση απο το περιβάλλον σας. Εγώ αυτό που θέλω είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τα πράγματα τόσο εύκολα για εμένα με όλα όσα έχω περάσει. Οκ, δεν είναι ακατόρθωτα αλλά δεν είναι εύκολα. Το να το παίζει η κολλητή μου "εγώ θα ήμουν σε σχέση" "εγώ θα είχα παντρευτεί" και διάφορα άλλα δεν με βοηθάει...Και όπως και να χει η φιλία πότε ήταν ή έγινε ανταγωνισμός. Ο καθένας έχει τη ζωή του, και προσπαθει καθημερινά και κάνει ότι μπορεί.

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...
Μερικές φορές...το μόνο που χρειάζονται είναι...
ένα χέρι για να κρατηθούν...ένα αυτί...να τους ακούσει...και μιά καρδιά...που να μπορεί...να τους καταλάβει...
Μικρός Πρίγκιπας..

Έχουμε ανάγκη απο ανθρώπους που ξέρουν τι θα πει δύσκολα, που σέβονται τις μαύρες μας εκείνες μέρες, που θυμούνται και δεν ξεχνούν απλά επειδή πλέον δουλεύουμε και τρέχουμε πάνω-κάτω όπως το 80% του πλανήτη.
Γιατί κάποιοι γύρω μας θεωρούν πως αν μας "χαιδέψουν" λίγο κακό θα μας κάνουν; Υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι πως παρόλες τις δυσκολίες της ζωής δεν σκλήρυνα αλλά γέμισα ακόμη περισσότερες ευαισθησίες. Έχω δώσει επίσης πολλή αγάπη στους οικείους μου, μάρτυρες όλοι. Όμως πάντα για κάποιους γύρω μου θα κάνω κάτι λάθος, κάτι που αυτοί θεωρούν πως στη θέση μου θα το κάνανε πιο σωστά.
Λυπάμαι....αυτό το "στη θέση σου" δεν υπάρχει ρε παιδιά τα χουμε ξανα πει.
Σας φιλώ όλους έναν έναν. Είμαι καλά στυν υγεία μου ως το επόμενο τσεκ απ. Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε που μπήκα στη δεύτερή μου σχολή και τυπικά οι παρακολουθήσεις τελείωσαν, μένουν μερικά μαθήματα, η ερευνητική & η πτυχιακή και δεύτερο πτυχίο (σε κανα δυο χρόνια) ε.....είναι κι αυτό μια εξέλιξη ;-) :-)

Υ.Γ θα προσπαθώ να σας γράφω πιο συχνά!