Η ζωή μετά τον καρκίνο

έβαλα αυτό τον τίτλο απόψε για να βρεθειτε εδώ όσα φοβισμένα καρκινάκια δεν με ξέρετε..σε περίπτωση που googlαρετε "η ζωή μετά τον καρκίνο".

Λοιπόν...λοιπόν, ντροπή και αίσχος έχω να γράψω απο τον Ιανουάριο;;; 

Μου φαίνεται πάντα σαν χθες που έγραψα τελευταία φορά...ίσως γιατί σας έχω πάντα στο μυαλό μου ως το δυνατό και δυναμικό παρεάκι μου! Εσείς με συντροφεύετε όλοι απο το 2007 ως σήμερα και με τα σχόλιά σας και με τη σκέψη σας.Τι θα έκανα δίχως όλους εσάς, πόση δύναμη μου δώσατε...αχ πόση;;;;;

Λοιπόν.... η ζωή μετά τον καρκίνο...ΝΑΙ, υπάρχει...Έχει και ποιότητα.

Οι πρώτοι μήνες του 2016 με βρίσκουν καλά στην υγεία μου (αρχικά), περασα ομορφα στις γιορτες με εξόδους και παρτυ. 

Συνεχίζω με τη δουλειά μου, προσπαθώ να χάσω 2-3 κιλάκια αλλά εχω κολλήσει στο 60 και πάω να το αποδεχτώ σιγά σιγά...Στη δεύτερη σχολή που παρακολουθώ είμαι πια τελειόφοιτη! Ω ναι...υπάρχει ζωή και μετά τον καρκίνο...
Του χρόνου 10 χρόνια καρκινοπαθής μα και cancer free (ok με μικρές εξαιρέσεις) γενικά τα πράγματα πήγαν καλά...απο τα 27 πάτησα τα 35. Καθόλου άσχημα, να βρεις τον καρκίνο να τον
ξεπεράσεις και να κερδίσεις 10 χρόνια ζωής.Μια χαρα... αν και τους τελευταίους μήνες η θεωρία μου είναι μια: όταν κάποιος φεύγει απο τη ζωή, πιο ζόρικα είναι για όσους μένουν πίσω. Όταν κάποιος  φεύγει νέος συχνά λένε: "Έχασε τα νιάτα του" αλλά τελικά αυτό τι σημαίνει;

Η ζωή δεν χορταίνεται, κι αυτός που ζεί ως τα 75, θέλει να πάει 80, κι αυτός που είναι 80 επιθυμεί τα 85 και τα 90.Η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή, κι ας μην είναι γλυκιά. Όλοι θέλουμε πιο πολύ, κι ο γέρος που απλά ανασαίνει σε ένα δωμάτιο, θέλει και του χρόνου να ανασαίνει, και του παραχρόνου κι ας είναι η ζωή του ένα ατέρμονο κρεβάτι.
Δεν θέλω να γίνω κυνική, όμως ο θάνατος πρέπει να ειναι μια κατάσταση πολύ ζεν. Δεν έχω πολυ-μιλήσει για τον θάνατο εδώ στο blog, ίσως γιατί πέρασε απο το μυαλό μου αλλά τον απώθησα. Ευτυχως για όλους τους ανθρώπους δεν υπάρχει ούτε minimum πραγμάτων που πρέπει να κάνουν στη ζωή, ούτε maximum. Είναι πολύ καλό όμως  έστω μέσα μας να καμαρώνουμε για όλα όσα έχουμε κάνει. Να έιμαστε και ευγνώμονες για το παρελθόν και θαραλλέοι για τη μάχη με τον καρκίνο ή για οποιαδήποτε δοκιμασία της ζωής.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως πάνω εκεί στα άστρα που κάθε βράδυ μας σκεπάζουν βρίσκεται του καθενός η πορεία... οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια κι όσο κι αν θέλουμε να μεγαλώσουμε τον χρόνο δεν γίνεται. Ακόμη και οι φορές που ξεφεύγουμε απο τον θάνατο, κι αυτές προδιαγεγραμμένες είναι. Όλα, μα όλα κάπου υπάρχουν. Και τα ευχαριστα μα και τα δυσάρεστα της ζωής μας. Αυτό όσο κι αν φαίνεται κουφό, εμένα με ηρεμεί.
Όλοι κατά τη γνώμη μου έχουμε μια ιστορία ήδη εκεί ψηλά, μια ανώτερη δύναμη ή ένα στοιχείο της φύσης την ξέρει. Εμείς απλά καλούμαστε να την κάνουμε την ιστορία μας και το πέρασμά μας απο τη ζωή, όσο μπορούμε πιο όμορφο, πιο συναρπαστικό πιο πιο... ότι θέλει ο καθένας. Αυτή είναι η θεωρία μου για τις ζωές μας. Όσο έχουμε χρόνο και υγεία δημιουργούμε και πειραματιζόμαστε. Ταξιδεύουμε, γνωρίζουμε διάφορους ανθρώπους, χρωματίζουμε τις μέρες, τυπώνουμε τις στιγμές, αλλά κανείς πιστεύω δεν παίρνει τίποτα απο όλα αυτά μαζί του. Όλα γίνονται για το τώρα. Το συζήτησα με τη μητέρα μου αυτό το τελευταίο και της είπα "Κανείς δεν πάει στον άλλο κόσμο με το ταξίδι πχ της Νέας Υόρκης μαζί του". Τα περισσότερα απο όσα κάνουμε είναι μάταια, αλλά όταν κάποιος μας πετάει σε αυτόν τον κόσμο τότε κι εμείς κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με όσα έχουμε. Αυτό, τίποτε παραπάνω. Επίσης, κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί αυτόν τον κόσμο για να πάει στο άγνωστο, όμως πολλοί φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι καθημερινά.
Αρχίζω και πιστεύω μεγαλώνοντας πως σημασία έχει η ποσότητα κι όχι η ποιότητα, χωρίς να θέλω να "κοροιδέψω" κάποιον που έχει φύγει νωρίς, και το νωρίς είναι ζόρικο. Αλλά ξανα ρωτάω, ποιό είναι το νωρίς; Η ζωή δεν χορταίνεται απο κανέναν που την αποχωρίζεται. Η ξαδέρφη μου που έφυγε απο καρκίνο το 2011, ναι είπαν όλοι κρίμα στα νιάτα της...ούτε 40άντα δεν ήταν. Όμως η πικρή αλήθεια είναι, ή μάλλον η δική μου αλήθεια είναι πως πιο δύσκολα ήταν και είναι για όσους μείνανε πίσω, για το παιδάκι της που το άφησε 6 ετών, για τον άνδρα της, για τους γονείς.Η ζωή δεν χορταίνεται, το μόνο σίγουρο...και επίσης πόσα να κάνεις σε ένα διάστημα 70 ετών κατά μέσο όρο; Δεν είναι 100 ή 150 τα ρημάδια τα χρόνια! Είναι πιο λίγα.
Πόση ζωή χωράει μέσα σε 70 χρόνια άραγε;  Και ξανα ρωτάω, τι σημαίνει "ζωή"; Γιατί για κάποιους ζωή είναι κάνω παιδιά κι αποκτώ τη δική μου οικογένεια. Εγώ που δεν θα κάνω δικά μου παιδιά;

Η ζωή είναι υποκειμενική υπόθεση λοιπόν. Εμένα μου κλήρωσε ζωή με τον καρκίνο αλλά και μετά απο αυτόν. Μπορώ να αλλάξω την ιστορία μου εκεί πάνω στα άστρα; Προφανώς όχι! Όμως στην ιστορία που μου όρισε το σύμπαν κλείνω πονηρά το μάτι και σκάω και ένα χαμόγελο, γιατί τελικά της αλλάζω τον τόνο της αφήγησης κι απο δράμα την κάνω κωμωδία ή "Μια γλυκόπικρη ιστορία"! Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κλείσεις στη ζωή το μάτι, για να την αρπάξεις απο τα μαλλιά, για να αλλάξεις την οπτική γωνία των πραγμάτων. Μπορείς να φωτίσεις εσύ τα αντικείμενα που θες σε κάθε πλάνο. Βλέπετε, το βασικό σενάριο υπάρχει, μερικές μικρο-αλλαγές μέσω αποφάσεων όμως δίνουν το αλατοπίπερο στην ιστορία και οι επιλογές οι σκηνοθετικές της δίνουν σχήμα, την κάνουν (αν θες) κάτι λίγο πιο ανάλαφρο απο αυτό που θα ζούσες αν δεν είχες ασχοληθεί με "τα φώτα" και την "κάμερα".
Εμπρός, σήκω και γίνε εσύ, ο σκηνοθέτης του σεναρίου που τα άστρα προσγείωσαν στο μπαλκόνι σου! Δείξε υπομονή, επιμονή, καλή θέληση και διάθεση και κέρδισε ποιοτικό χρόνο σε τούτα εδώ τα μέρη!
Η ζωή δεν είπε την τελευταία της λέξη μα ούτε κι εσύ ακόμη!