Καλό βράδυ!

"Ακόμη και η πιο σκοτεινή νύχτα τελειώνει και ο ήλιος ανατέλλει". Ο Βίκτωρ Ουγκώ γράφει αυτή τη φράση στου "Άθλιους" και δίνει μεταφορικά κουράγιο σε όλο τον κόσμο. Όταν περιμένεις τον ήλιο, έχεις σίγουρα κάτι σημαντικό να περιμένεις. Ανυπομονείς για το θαύμα της φύσης που θα σου δώσει τα μέσα να συνεχίσεις απο το πρωί και πάλι. Κάτι που θα γεμίσει με τις ακτίνες του χρώματα τον κόσμο σου, κάτι που θα ξεκουράσει το μάτι και θα κάνει την ψυχή σου να μη φοβάται. Ο ήλιος, είναι αυτός που θα κάνει την ανησυχία της νύχτα να φαίνεται λιγότερο σημαντική στο φως της ημέρας.

Ήλιος, μια ελπίδα, μια ανακούφιση απο κτίσεως κόσμου. Φως, το Ελληνικό, το λαμπερό το αισιόδοξο. Η ελπίδα αν είχε σώμα, αν μπορούσαμε να την οπτικοποιήσουμε, μια ιδέα για μια εικόνα θα ήταν ο ήλιος. Ένας ήλιος κλεμμένος απο μια καλοκαιρινή μέρα, σε ένα νησί Κυκλάδων όπου όλα λάμπουν γύρω, όπου οι πέτρες απο μόνες τους, δίχως ανθρώπου χέρι, είναι πιο λαμπερές κι απο τα λαξεμένα μάρματα των μουσείων.

Το φως που υποδέχεται τον σκοτεινό ουρανό έρχεται πάντα. Ο χρόνος δεν σταματά σε μια νύχτα. Ο ήλιος το πρωί σε προκαλεί για μια καινούρια μέρα, για αποφάσεις, για επαφή με ανθρώπους, για μια καινούρα μικρή ιστορία στο μεγάλο σου βιβλίο της ζωής. 

Πριν απο κάθε επέμβαση είναι πάντα νύχτα. Είναι η νύχτα που έχει τη μεγαλύτερη ησυχία στο σπίτι. Θαρρείς και όλοι βουβάθηκαν και πάνε για ύπνο για να αποφύγουν τις επιπλέον σκέψεις.

Πάντα πριν απο κάθε επέμβαση πέφτω και κοιμάμαι. Λες και την επόμενη μέρα να με περιμένει η δουλειά, σαν να με περιμένει ξανά η μικρή καθημερινότητά μου, με πράγματα απλά. Παραδίδομαι στον ύνο με ένα αχνό let it be στο μυαλό. Ακόμη κι αν ξέρω πως μια βιωψία μπορεί να μου αλλάξει (πάλι) τη ζωή. 

Έτσι και πέρσι, η νύχυα που ξημέρωσε τη σημερινή μου μέρα το 2014 είχε βουβές στιγμές απο  "ευπρεπισμό" όπως έλεγε το φυλλάδιο (ξύρισμα δλδ), λίγη τηλεόραση και ύπνο. Το ξυπνητήρι στις 4 και κάτι. Νύχτα φύγαμε για την κλινική και ο πατέρας μου άκουγε κλασσική μουσική. Το σκοτάδι του δρόμου, μαζί με τη μουσική φτιάχνανε ατμόσφαιρα Χριστουγέννων. Αυτό είπα στους γονείς μου εκείνο το πρωί. Καθόμουνα  στο πισω κάθισμα και ήταν λες και γύρισα το χρόνο πίσω και πάω με τους γονείς μου βόλτα. Και να δεις που και πάλι εγώ είμαι η με λιγοτερο άγχος σε αυτό το αμάξι. Εσύ που αρρωσταίνεις ίσως και βγάζεις όσο μπορείς παο το μυαλό σου πως μπορεί και να πηγαίνεις καρφί για ένα δεύτερο καρκίνο, ο γονιός όμως είναι αλλιώς. Τόσα χρόνια πέρασαν απο το πρώτο μπαμ και ο γονιός είναι αλλιώς.

Όταν αρρωσταίνουμε όλοι έχουν το context τους. Δηλαδή, άλλα νιώθει ο γονιός, άλλα ο αδερφός, άλλα η ξαδέρφη, άλλα η φίλη. Ο καθένας τα δικά του. Πραγματικά.

Ο τύπος που σε σπρώχνει στο φορείο σε βλέπει μικρή σε ηλικία και είναι πάντα σφιγμένος, μπορεί βέβαια να είναι και σφιγμένος και με όλους. Έχει δει πως πας για αφάιρεση γυναικολογικών και σε ρωτάει "παιδάκια έχετε;" σε μια ύστατη προσπάθεια να σε παρηγορήσει, παρόλο που είσαι πολύ ψύχραιμη ως να αρχίσουν οι ερωτήσεις ενός ξένου. Κι όταν πεις "οχι δεν έχω" τότε πάμε άλλη πλευρά κασέτας "δεν πειράζει, όλα μια ιδέα είναι, προέχει η υγεία". Κι εγώ εκείνη τη στιγμή με κλειστά μάτια κουνάω καταφατικά το κεφάλι προς τον άγνωστο ξαπλωμένη,κλείνω τα μάτια γιατί τον κόσμο εκείνες τις στιγμές τον βλέπω θωλό λόγω της μεγάλης μου μυωπίας. Έτσι πάνε οι στιγμές εκείνα τα πρωινά. Για μένα είναι πάντα τραγικές αλλά και αστείες. Να σου μιλάει ο άγνωστος στο φορείο, να μην τον βλέπεις λόγω της μυωπίας. Ο κόσμος γύρω σου να είναι θολός αν και το μυαλό σου είναι καθαρό κι απλά βαριέσαι να σκεφτείς μωρέ ποιά φορά είναι αυτή...!

Σήμερα αν και έβρεχε, και τον ήλιο τον λαμπερό δεν τον είδα, μετά τη δουλειά έτρεξα έξω να βρεθώ με τις φίλες μου. Μες τγ βροχή και με την ομπρελίτσα μου, έβαλα τα καλά μου και πήγα για τσίπουρα. Και πέρασα όμορφα και γλέντησα τη ζωή και γέλασα πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν τον Ουγκώ, ναι ακόμη και οι πολλές σκοτεινές νύχτες γεμίζουν κάποια στιγμή με φως τη μέρα που έπεται.

Έτσι λοιπόν να μαι! Ένα χρόνο μετά απο το δεύτερο καρνίκο μου που ευτυχώς ήταν σε αρχικό στάδιο και ξεμπέρδεψα απλά με μια λαπαροσκόπηση και 2,5 μισθούς μου.

Σήμερα απο την ασφάλεια του σπιτιού μου σας γράφω πως όλα τα αντιμετωπίσιμα περνάνε, και πάλι γελάς και χαίρεσαι με τη ζωή. Θέλει όμως υπομονή. Κι ακόμη κι αν η ζωή σου φέρεται άσχημα, έχει και πάλι τον τρόπο της για να την αγαπήσεις.

LIVE, LOVE, LAUGH!