Όταν αυτό το blog πρωτο είδε το φως του ιντερνετ είχε 2 επετείους και οι δύο τον Δεκέμβρη. Ήταν μια η επέτειος της αφαίρεσης κακοήθη όγκου και μαστού μου στις 3/12 και μια η δημιουργία του blog...λίγες μέρες μετά, και οι δύο ημερομηνίες το 2007.
Ποιός θα μου το έλεγε πως γράφοντας εδώ τόσα χρόνια, θα ζούσα κι άλλες χειρουργικές επετείους, θα κατέγραφα κι άλλες νοσοκομειακές περιπέτειες. Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει...από το 2007 αναίμακτα είχα βρεθεί στο 2014 με καλές εξετάσεις, με αποκατεστημένους μαστούς και καλύτερη διάθεση. Το Φεβρουάριο του 2014 σκάει μια κύστη στις ωοθήκες που επέμενε να μένει εκεί και να μεγαλώνει κιόλας. Ψάξε απο δω, ψάξε απο κει, φυσικά και άλλαξα τον πρώτο μου γυναικολόγο ο οποίος μου έδινε, σε μια ασθενή μαστού και μάλιστα ορμονοεξαρτώμενου καρκίνου αντισυλληπτικά. Γι αυτό πάντα είναι καλό να παίρνετε κι άλλες γνώμες. Όταν έφτασα να δω άλλους 2 γυναικολόγους μου συνέστησαν οπωσδήποτε να βγάλω την κύστη αλλά και τις ωοθήκες. Το παρήγορο ήταν πως αν ήθελα να κάνω παιδί θα έκανα με δανεικό υλικό, έχοντας κρατήσει φυσικά τη μήτρα. Έτσι κι έγινε. Λαπαροσποπικά στις 19/3/2014, σαν σήμερα έφυγαν οι ωοθήκες. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι που έχουν να κάνουν με την υγεία αν και σκληραίνουν στον φλοιό τους, παραμένουν τελικά ευαίσθητοι γιατί αυτός που με μετέφερε στο χειρουργείο, περνώντας τις πόρτες του με ρώτησε "παιδάκια έχουμε;" ίσως ρωτάνε κάτι τέτοιο γιατί περιμένουν να πεις "ναι, ένα" και να σου απαντήσουν ανακουφισμένοι "ε τότε μια χαρα, όλα εντάξει". Έλα όμως που εγώ απάντησα "όχι".... και για να καλύψω την αμηχανία αυτού που έσπρωχνε το φορείο είπα "δεν πειράζει, ας είμαστε καλά και δεν βαριέσαι." Τελικά καλά ήμουν γιατί η κύστη δεν είχε κάτι κακό αλλά οι ωοθήκες λόγω ιστορικού και γονιδίου κάπου πετάχτηκαν λαπαροσκοπικά.
Ένας χρόνος λοιπόν ανευ ωοθηκών σήμερα...και αφού είχα ακούσει εκείνο το ιστορικό "90% κακοήθεια" για την κύστη απο τον πρώτο γιατρό και βάσταξα στοικά και το ότι κατα μεγάλη πιθανότητα έπαθα καρκίνο για δεύτερη φορά. Αν μπορώ να κάνω απολογισμό τώρα...ξέρω κι εγώ;;; Τότε ανευ ωοθηκών οκ μπήκα στην κλιμακτήριο νωρίς αλλά είχα τη μήτρα οπότε είχα την πιθανότητα για κάποιο παιδί, κάπως...Μετά όμως....τον ίδιο χρόνο ήρθε όντως ένας καρκίνος, lucky me σε πολύ αρχικό στάδιο...insitu. Οπότε δίχως δεύτερη σκέψη έπρεπε να φύγει και η μήτρα...γιατί το ενδομήτριο μας την είχε κάνει τη ζημιά.
Οπότε 1 χρόνο μετά, είμαι εδώ, είμαι καλά και δίχως θεραπείες. Το λιγότερο που έχω πάθει είναι το ότι έβαλα 3 κιλά με τη δεύτερη αναρρωτική μου και το γεγονός πως δεν μπορούσα να αθληθώ και δεν λένε να φύγουν. Κλιμακτήριος βλέπεις...ο οργανισμός μου έχει μπλοκάρει. Τα κιλά είναι λίγα και αλλά δεν φεύγουν. Φυσικά επάνω μου δεν βλέπεις καμια ταιράστια διαφορά, όμως δεν μπαίνω άνετα στα ρούχα μου...
Θα μου πεις, τι ευτυχία;;; Πλέον το μόνο που με απασχολεί είναι τα κιλά κι όχι οι θεραπείες. Ας είναι.
Χθες το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν "τι άνθρωπος είμαι, πέρσι τέτοια νύχτα αφού είχα κάνει μόνη μου το κλήσμα και τον ευπρεπισμό έπεσα να κοιμηθώ, και κοιμήθηκα μια χαρά παρόλο που ήξερα πως θα χειρουργηθώ". Έτσι είναιο άθρωπος όλα τα μπορεί! Ή κι αν δεν τα μπορεί κάνει πως τα μπορεί, δηλαδή you make it work!!!!
Κι έτσι είμαι εδώ...με πολλές απώλειες αλλά εδώ. Μάλλον το εδώ είναι αυτό που μετράει πιο πολύ! Έτσι;;;
Εδώ λοιπόν!
Ένας χρόνος λοιπόν ανευ ωοθηκών σήμερα...και αφού είχα ακούσει εκείνο το ιστορικό "90% κακοήθεια" για την κύστη απο τον πρώτο γιατρό και βάσταξα στοικά και το ότι κατα μεγάλη πιθανότητα έπαθα καρκίνο για δεύτερη φορά. Αν μπορώ να κάνω απολογισμό τώρα...ξέρω κι εγώ;;; Τότε ανευ ωοθηκών οκ μπήκα στην κλιμακτήριο νωρίς αλλά είχα τη μήτρα οπότε είχα την πιθανότητα για κάποιο παιδί, κάπως...Μετά όμως....τον ίδιο χρόνο ήρθε όντως ένας καρκίνος, lucky me σε πολύ αρχικό στάδιο...insitu. Οπότε δίχως δεύτερη σκέψη έπρεπε να φύγει και η μήτρα...γιατί το ενδομήτριο μας την είχε κάνει τη ζημιά.
Οπότε 1 χρόνο μετά, είμαι εδώ, είμαι καλά και δίχως θεραπείες. Το λιγότερο που έχω πάθει είναι το ότι έβαλα 3 κιλά με τη δεύτερη αναρρωτική μου και το γεγονός πως δεν μπορούσα να αθληθώ και δεν λένε να φύγουν. Κλιμακτήριος βλέπεις...ο οργανισμός μου έχει μπλοκάρει. Τα κιλά είναι λίγα και αλλά δεν φεύγουν. Φυσικά επάνω μου δεν βλέπεις καμια ταιράστια διαφορά, όμως δεν μπαίνω άνετα στα ρούχα μου...
Θα μου πεις, τι ευτυχία;;; Πλέον το μόνο που με απασχολεί είναι τα κιλά κι όχι οι θεραπείες. Ας είναι.
Χθες το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν "τι άνθρωπος είμαι, πέρσι τέτοια νύχτα αφού είχα κάνει μόνη μου το κλήσμα και τον ευπρεπισμό έπεσα να κοιμηθώ, και κοιμήθηκα μια χαρά παρόλο που ήξερα πως θα χειρουργηθώ". Έτσι είναιο άθρωπος όλα τα μπορεί! Ή κι αν δεν τα μπορεί κάνει πως τα μπορεί, δηλαδή you make it work!!!!
Κι έτσι είμαι εδώ...με πολλές απώλειες αλλά εδώ. Μάλλον το εδώ είναι αυτό που μετράει πιο πολύ! Έτσι;;;
Εδώ λοιπόν!
