Επιστροφές...

Και να μαστε πάλι....απο τον γνωστό (σταθερό) υπολογιστή απο όπου πρωτοξεκίνησα να γράφω σε όλους εσάς με το που αρρώστησα...
Εδώ είμαι πάλι, στο πατρικό μου. Επέστρεψα με περίεργα συναισθήματα, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Βρήκα τον κόσμο που είχα αφήσει πίσω. Πολλά φαντάζουν σαν να μην πέρασε απο πάνω τους μια μέρα, όμως πολλά άλλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Γύρισα και είδα πως τα τόσο οικεία μπορεί να γίνουν τόσο ξένα, έτσι απλά... Οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αλλάζουν οι ζωές τους, οι προτεραιότητές τους, επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους μαζί σου, την επικοινωνία, την συχνότητα της επαφής. Σίγουρα γύρω μας συμβαίνουν πολλά περισσότερα στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων απο αυτά που αντιλαμβανόμαστε κατά την απουσία μας.
Οι ζωές των ανθρώπων τρέχουν, μαζί και η δική μου σκέφτηκα χθες το βράδυ. Γύρισα πίσω με την αλλαγή στα "μαλλιά μου"! Με χωρίζουν πάρα πολλά απο το κορίτσι που αρρώστησε κάποτε. Μπορεί να έχω δυσκολέψει (λίγο) σαν χαρακτήρας αλλά όταν υπάρχουν γύρω μου δύσκολοι χαρακτήρες δίχως να έχουν περάσει κάτι, τότε δικαιολογώ τον εαυτό μου απόλυτα. Το να βρίσκεσαι στο μηδέν και να σηκώνεις κεφάλι, ούτε εύκολο είναι, ούτε γίνεται σε μια νύχτα. Θέλει προσπάθεια και ηθικό. Και όλα αυτά μαζεύονται...και επειδή είσαι απλά μια κοινή-θνητή, παραδίδεσαι πολλές φορές στα συναισθήματα καθώς και τα νεύρα σου. Αλλά με συν και πλην, τον τελευταίο χρόνο με αγάπησαν πολλοί φίλοι και μου κάνανε τα "χατήρια". Και αυτό μου έδωσε φτερά! Είδα πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αποζητούν την παρέα μου και αυτό με ανέβασε ψυχολογικά. Και εγώ, πρέπει τώρα για το καλό του εαυτού μου, αν και δεν θα έχω δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους ξανά (τέλος το νησί), να παραμείνω με αυτά τα φτερά.
Καλημέρα!