βλέπω φωτογραφίες

το μυαλό ξανα γύρισε στο καλοκαίρι μιας άλλης ζωής, εκείνης.

Βλέποντας φωτογραφίες απο το 2007, ακούγοντας απο την τηλεόραση το τραγούδι

"ήταν 5 ήταν 6 και έγινε 7, το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά, έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό, το ρολόι μου δείχνει 8"

με μια νοσταλγική διάθεση απόψε...ανακαλύπτω πως ο πόνος μου κάπου εδώ τελειώνει...με πρόδωσε η ζωή και το δέχτηκα, με πρόδωσαν οι άνθρωποι και πάλι το δέχτηκα. Τι άλλο να συμβεί πια;Κάπως έτσι... μέρα με τη μέρα ο πόνος σβήνει, ο χρόνος γιατρεύει

"Και που σοκάκι να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις" παίζει στη ΝΕΤ...

Όταν δέχεσαι τόσα πολλά και ανάποδα στη ζωή, κάποια στιγμή, ο ίδιος σου ο εαυτός που θέλει βασικά να ευτυχήσει σταματά να πονά. Απο μόνος του δίχως παυσίπονα...ή ίσως με παυσίπονα; Με παυσίπονα τις νέες εικόνες, τις όμορφες αυγές, τα ξενύχτια, την κουβέντα, τους καινούριους ανθρώπους, τους νέους τόπους και τη δροσιά τους;

Γιατρεύονται οι πληγές; Πριν 3 χρόνια δεν ήξερα αλλά τώρα μάλλον βαδίζω στον δρόμο της γνώσης...θα σας πω το τελικό συμπέρασμα σύντομα λοιπόν! φιλιά, καλό βράδυ Σαββάτου!