Πίσω στο νησί...

Γύρισα σήμερα στην βάση μου, δλδ στην βάση της δουλειάς μου. Πως αλλάζουν τα πράγματα, μεγαλώνεις και το συνειδητοποιηθείς ξαφνικά, μεγαλώνεις και πια η "βάση" σου είναι εκεί που εργάζεσαι...
Γύρισα πίσω με ταξίδι σύντομο, αλλά χθες δεν έκλεισα μάτι για πολύ.
Γύρισα, επέστρεψα στο σπίτι που ονομάζω "δικό μου", μόνο "δικό μου". Κοιτάζω απο την ολάνοικτη μπαλκονόπορτα το βουνό και τα σπιτάκια που είναι γαντζωμένα επάνω του, ακούω την καμπάνα που χτυπά απο την διπλανή εκκλησία. Η ώρα είναι 19.00 μα είναι ακόμη μέρα. Ο ήλιος παίζει κρυφτό με κάποια συννεφάκια. Λείπω τρεις βδομάδες απο εδώ...τι άλλαξε; Ψάχνω κάτι στη θέα, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν κρύβεται εκεί η απάντηση. Τι άλλαξε;
Κάθε επιστροφή απο τη γενέτειρα μου κουβαλάει πάντα κάτι, κουβαλάει τις προσδοκίες για όσους και όσα ήθελα να δω, για όλα όσα επιθυμούσα να κάνω εκεί, κατά τις διακοπές μου. Προσδοκίες και πραγματικότητα συνήθως δεν ταυτίζονται. Αρχίζω και πιστεύω πως δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα, μα είναι η ίδια η ζωή που μας φέρνει ή μας απομακρύνει τους ανθρώπους μας. Και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που όσο και αν επιμένεις να κρατήσεις κάποιους, αν εκείνοι δεν το θέλουν ή δεν το μπορούν πια, θα βρουν τον τρόπο να ξεγλιστρήσουν και να σου αφήσουν το χέρι. Μεγαλώσαμε; Αλλάξαμε; Είναι δυο στα δυο "ΝΑΙ"προφανώς η απάντηση εδώ. Κάθε μέρα που περνά προσπαθώ μέσα μου να απλοποιώ τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένω λιγότερα απο τους γύρω μου. Δεν ήμουν έτσι, και αρκετές φορές αναρωτιέμαι, γιατί τελικά καλουπώθηκα σε μια συμπεριφορά που μου «υπέδειξαν» άλλοι; Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι το να περιμένω πολλά από τους ανθρώπους γύρω μου με έβγαζε σε αδιέξοδα ανεκδιήγητα οπότε η χαμένη ήμουν εγώ. Η άλλη μισή απάντηση δεν ξέρω που βρίσκεται.

Έξω φυσάει, στην λογοτεχνία και στο σινεμά κάθε περιγραφή ή πλάνο ανέμου φέρνει την αλλαγή…Καλό μήνα, ο κόσμος δύσκολα θα αλλάξει, ας αλλάξουμε εμείς την ματιά μας προς αυτόν. Ας χρησιμοποιήσουμε την αρρώστια και ας την μετατρέψουμε σε σοφία που μάλλον λείπει απο τριγύρω μας. Ας βγούμε δυνατές και ας είμαστε και μόνες πολλές φορές και ας έχουν όλα αλλάξει απο το τότε, ως το σήμερα...