Τελευταίο post απο το πατρικό...

Η ώρα είναι 1.30 περασμένα μεσάνυχτα και πρέπει να σηκωθώ στις 5 για να πετάξω για το νησί. Δεν θα μπορούσα όμως να φύγω, δίχως να αποχαιρετήσω και εσάς! Με αυτή τη φράση τα μάτια μου βουρκώνουν. Ναι, όλοι εσείς είσασταν μαζί μου τόσους μήνες και χρόνια! Ένα ευχαριστώ θα σας ήταν λίγο, δεν έχω λόγια, μαζί σας έφτασα ως εδώ! Τα μάτια μου βουρκώνουν και δεν είναι η πρώτη φορά, όταν σας γράφω βουρκώνω πολλές φορές. Μου φαίνεται τόσο ζεστή αυτή η επαφή μας...δεν μπορώ να την περιγράψω!
Απόψε σας γράφω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι. Είναι νύχτα, είμαι στο πατρικό μου το οποίο σε λίγες ώρες αφήνω. Το αφήνω μετά απο 3 χρόνια, το αφήνω μετά απο μια κωλοαρρώστια που με πήγε πολύ πίσω. Δεν ξέρω το μέλλον ποιο θα είναι, ξέρω όμως πως στο παρελθόν, είχα πάει παντού χωρίς να με νοιάζει τίποτα, ξέρω πως στα 23 μου, πήγα στην Αγγλία στο άγνωστο και στα 16 μου στην Αφρική, έχω γνωρίσει άπειρο κόσμο, έχω παλέψει, έχω ακούσει, έχω μάθει. Απο την σύντομη ζωή μου είδα πως ο άνθρωπος γονατίζει μπροστά σε μια αρρώστια, γίνεται μια σταλιά. Ακόμη και τα θηρία, γίνονται αρνάκια που ψάχνουν για την προστασία του βοσκού. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια, αρρωσταίνεις, κάνεις θεραπείες, κουράζεσαι, τρελλένεσαι, φτάνεις στα όριά σου! Έκανα τεράστια βήματα προς τα πίσω, πάλεψα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου...Απόψε ίσως είναι και το τελευταίο βράδυ εκείνης της ζωής...ίσως...του χρόνου τέτοιο καιρό θα ξέρω! Ξημερώματα φεύγω, και το ταξίδι και μόνο, και η εγκατάσταση σε έναν άλλο τόπο είναι μια αλλαγή. Χαίρομαι για την αλλαγή αλλά μαζί με την χαρά υπάρχουν πάντα και τα περίεργα συναισθήματα! Αυτές τις μέρες αποχαιρετώ κόσμο...απόψε αποχαιρέτησα και τα τελευταία σημαντικά άτομα της ζωής μου! Ιδίως ένα...Έμαθα πως στη ζωή, λίγοι είναι οι άνθρωποι που θες να αγκαλιάσεις ξανά και ξανά! Λίγοι είναι επίσης και όσοι δυσκολεύεσαι να αποχαιρετήσεις!
Μέσα στους λίγους και εκλεκτούς είστε και εσείς. Θα σας γράψω με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές φορές έχω ενοχές προς τις φίλες-ομοιοπαθούσες- γιατί δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι ακόμη και που δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια δινω ένα αισιόδοξο μήνυμα πως, πέρα απο τις ανασφάλειές μου, τα σπασμένα μου νεύρα, το λίγο πρισμένο χέρι, την ορμονοθεραπεία και άλλα, η ζωή προχωρά, φέρνει καινούρια δεδομένα, φέρνει καινούρια πρόσωπα και μέρη και κάνει τα δικά της κόλπα και σενάρια! Η ζωή δεν σταματά με τον καρκίνο! Μας χαρίστηκε ξανά και πρέπει να την αξιοποιήσουμε!
Καλό βράδυ εκεί έξω! Καλό (ιντερνετικό) αντάμωμα!