Ξεκίνησα να μαζεύω...

Ξεκίνησα κιόλας απο σήμερα!

πήρα το εισiτήριο! θα στείλω πρώτα το αμάξι με το καράβι και θα πάω αεροπορικώς μαζί με τη μαμά!Ε, ναι, δεν γινόταν διαφορετικά, ήθελε πολύ να έρθει...να δει που θα μένει το παιδί της για τους υπόλοιπους 9 μήνες...
Έχω περίεργα σηναισθήματα γι αυτή την φυγή. Απο τη μια χαίρομαι για τον μόνιμο διορισμό μου, κακά τα ψέματα, σε τέτοιους καιρούς, μια σίγουρη δουλειά είναι τεράστια τύχη. Απο την άλλη είμαι μουδιασμένη ακόμη, σαν να μην το έχω καταλάβει yet.. τι να πω; Σκέφτομαι πως στη ζωή έκανα πολλές φορές "μια νέα αρχή" και τώρα μια ακόμη...Σκέφτομαι επίσης πως η ζωή μου τα φέρνει τώρα πακέτο. Μόλις τελείωσα τις θεραπείες έφυγα (με την μαστεκτομή ακόμη) σε γειτονική πόλη και έμεινα μόνη. Πέρσι ήμουν στην πόλη μου και φέτος πόσα χλμ (ποιός ξέρει. πόσα..) μακριά. Βέβαια φέτος είναι αλήθεια, η ψυχολογία μου είναι καλύτερη σε σχέση με εκείνη την χρονιά που ήμουν μακριά. Ελπίζω σε μια καλή χρονιά, όλα όμως προς το παρόν είναι μπερδεμένα. Ανεβοκατεβαίνω στη σκάλα και ξεχωρίζω τα ρούχα που θέλω να πάρω μαζί μου. Η "Σ" μου είπε όταν έμαθε τα νέα "είναι και αυτό μια εξέλιξη". Ναι, είναι...εγώ που δεν μπορούσα να κουνήσω το δεξί μου χέρι, που είχα στο κεφάλι μου όλες αυτές τις θεραπείες να μου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό, τώρα μπορώ να κάνω πολλά! Τώρα μαζεύω μόνη μου τα πράγματά μου, διορίστηκα και πάω για μια καινούρια αρχή, σε έναν νέο τόπο.
Σήμερα άλλαξα ring tone στο κινητό μου και έβαλα το τραγούδι που είχε πρωτοβγεί τον Νοέμβρη του 2007, τότε που οδηγούσα στην Εθνική και στάζανε τα μάτια μου δάκρυα (χωρίς να κλαίω) γιατί ο γιατρός είχε πει "99% ύποπτο και θα χρειαστεί να κάνεις μαστεκτομή". Ήταν η μέρα που έπαψα να είμαι "ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα". Τα λόγια του ηχούσαν στα αφτιά μου μέσα στο αμάξι, αλλά φυσικά και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου όταν άκουσα τον James Blant με το "1973". Έτσι είναι, η ζωή φέρνει πολλά, το τραγούδι είναι το ίδιο μα το σκηνικό αλλάζει, είναι όμως καλό, ο άνθρωπος να παραμένει ταπεινός, να ακούει τους στίχους, τη μουσική και να θυμάται, πως κάποτε, υπήρχε η σκιά του θανάτου, πως κάποτε υπήρχε η άγνοια, ο πανικός, η στεναχώρια και τώρα να εκτιμά πως λίγο, λίγο και με πολύ κόπο, ξαναβγήκε στη ζωή! Τα γράφω για να τα εμπεδώσω! ναι, εμάς μας χαρίστηκε η ζωή μια φορά και την ξανακερδίσαμε...ας μην την σπαταλάμε!

James Blant και "1973" (ή όπως το λέω εγώ...Simona) όσο ζούμε, έχουμε αναμνήσεις!