Ο χορός των...νεύρων και άλλες ιστορίες!

Αυτές τις μέρες (εδώ και ένα μήνα δλδ) τα νεύρα είναι (κοινώς) τσατάλιαααααααα!

Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Ναι, είμαι αισιόδοξη αλλά υπάρχουν πάρα πολλές μέρες που κάτι θα γίνει, ή δεν θα γίνει όπως το θέλω και εγώ σαν μικρό παιδί θυμώνω (αν είναι αυτό το σωστό ρήμα...για την περίπτωσή μου). Είναι πάλι άλλες μέρες που θέλω να ξεσπάσω γιατί απλά κανείς απο όσους συναναστρέφομαι-απο γονείς, ως φίλους- δεν με καταλαβαίνει...Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου. Τις προάλλες μάλωσα με τη μάνα μου και στην κυριολεξία ήθελα να σπάσω όλα τα γυαλικά που έβλεπα μπροστά μου στο σαλόνι...κρατούσα και μια κούπα, με το ζόρι να μην τη ρήξω κάτω :-P Είναι βέβαια πολύ αστείο το όλο σκηνικό, είναι όμως και τραγικό παράλληλα.
Μια φορά η θεία μου που με φιλοξενούσε στην Αθήνα, μου είπε "τι νομίζεις, είναι η στέρηση απο τα φάρμακα, ήταν τόσο ισχυρά, σαν ναρκωτικά" (μωρε λες; Αν κάποιος γνωρίζει---Sundy, maybe?--- να μας πει παρακαλώ, προκαλούν άραγε εξάρτηση τα φάρμακα της χμθ;).

Γενικά, ψυχολογώντας τον εαυτό μου, ενώ φαίνεται πως πολλά τα ξεπέρασα, άλλα τόσα μένουν , πότε στο ντουλάπι, πότε στο συρτάρι μα και στο τραπέζι, σε εμφανές σημείο πολλλές φορές, απο κει με κοιτάζουν, ορμάνε και κολλάνε επάνω μου και μου δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Ναι, είμαι καλύτερα φέτος, και το τονίζω συνέχεια στον εαυτό μου και μάλιστα θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι καθόλου αλλά τελικά είναι κομμάτι της ανθρωπινης φύσης και αδυναμίας το παράπονο...το "θα μπορούσα να είμαι αλλιώς" και όλα όσα περνούν κατα καιρούς απο το μυαλό...Τι να πει κανείς; Τα θέλω μου συγκρούονται με τον έξω κόσμο, τους γύρω-γύρω ανθρώπους, ποιός καινούριος φίλος/η να καταλάβει τον μέσα μου καημό, το γιατί πολλές φορές ειμαι στον κόσμο μου...