Η αλήθεια είναι μια αλλά μάλλον

έχει πολλές εκδοχές!

Έχω αρκετές μέρες να σας γράψω…πέρα από το ότι έλειπα, είμαι σε μια περίεργη φάση μυαλού και πνεύματος. Μάλλον μάχομαι με τον εαυτό μου για πολλά πράγματα που με απασχόλησαν στο παρελθόν και έχουν έρθει ξανά στο προσκήνιο.
Για τους καινούριους φίλους θα κάνω μια σύντομη αναφορά…Όταν αρρώστησα δεν είχα ταίρι, είχα στα 27 μου χρόνια δυο φίλες κολλητές. Η μια από αυτές έκρινε σκόπιμο μετά από 2 μήνες που τελείωσα τις ακτινοθεραπείες μου, για μια χαζή παρεξήγηση (που τελικά, ήταν και δεν ήταν αυτός ο λόγος) να πάψει να μου σηκώνει το τηλέφωνο…Εγώ ήμουν χάλια για τουλάχιστον 8 μήνες, γιατί από τη μια αντιμετώπιζα το «μετά τις θεραπείες τι;;;» και από την άλλη την απόρριψη από ένα άτομο με το οποίο είχα μοιραστεί πολλά αλλά και τα πάντα γύρω από τον καρκίνο…Δυσκολεύτηκα θυμάμαι πάρα πολύ, ένοιωσα πέρα από τη στεναχώρια μου προδομένη, ένοιωσα απόρριψη και κλείστηκα στο καβούκι μου. Μου πήρε μήνες για να συνέλθω, μήνες για να κόψω τη συνήθεια του να θέλω να της τηλεφωνήσω, μήνες για να χωνέψω το ότι η συγκεκριμένη με είχε γειώσει και ας την είχα ανάγκη.

Τώρα που μόλις σας έγραψα τις παραπάνω γραμμές κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι δεν νοιώθω τίποτα πια. Έχω ένα κενό και μια αδιαφορία άνευ προηγουμένου. Μα εγώ ήμουν μου έσκαγα για εκείνη την παλιοκατάσταση? Η φίλη μου εκείνη, αρραβωνιάστηκε, παντρεύτηκε και δεν ζούμε στην ίδια πόλη. Όταν την προηγούμενη βδομάδα ήρθε να δει τους δικούς της, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε και εγώ δέχτηκα την πρόταση. Και βρεθήκαμε, και λες από ένστικτο κατάλαβα ότι είναι έγκυος, και ναι, είναι, και μάλιστα θα περάσει αρκετούς μήνες με τους γονείς της, στην ίδια πόλη με εμένα. Και θέλησε και να ξανα βρεθούμε και να πάμε με τον άνδρα της τριήμερο και να πάω να τους επισκεφτώ σπίτι τους και να μείνω. Και κάπου εκεί θεώρησα πως τις δίνω λάθος σημάδια και της είπα πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Και όταν με ρώτησε «τι εννοείς» τότε ήταν που της είπα τι μου είχε κάνει και πόσο μου είχε στοιχίσει. Η «Ν» δεν είπε ποτέ της «συγνώμη», όχι πως μια λέξη θα την έσωζε, αλλά θα μου έδινε και εμένα την ικανοποίηση πως κατάλαβε το λάθος της…είναι εγωίστρια, εγώ πάλι καθόλου, αλλά κάπου μέσα μου πια αισθάνομαι πως δεν θέλω να γυρίζω στους ανθρώπους που με πληγώσανε. Δεν το κάνω από κακία, το κάνω επειδή δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σε όλους τους ανθρώπους η δεύτερη ευκαιρία…Δεν θέλω να είμαι η φίλη που θυμόνται κάποιοι όταν ξεμένουν, ή όταν επιστρέφουν και δεν έχουν κανέναν άλλο, ή όταν έχουν ανάγκη κάτι. Με κούρασε όλο αυτό, ναι, μπορώ να γίνω πολύ καλή φίλη, να τρέξω, να βοηθήσω να συμπαρασταθώ, να αγαπήσω, να πάω κάποιον στο γιατρό, να του κάνω παρέα, να αφήσω τις δουλειές μου και να πάω κοντά του αλλά…είναι τελικά να μην μου πατήσεις τον κάλο και ωθήσω τον ευατό μου, για δική μου προφύλαξη σε μια στάστη άμυνας και αποστασιοποίησης! Εγώ λοιπόν άδειασα σαν άνθρωπος συναισθηματικά και όσο και αν θέλω κάποια πράγματα να τα βλέπω καλοπροαίρετα, ο οργανισμός μου τα ξερνάει από μόνος του…είναι σαν ένα φάρμακο που δεν το δέχεται. Είναι τα δυο άκρα… «εγώ» να συμπαρασταθώ στις χαρές, στις εγκυμοσύνες στα σούρτα-φέρτα στους γυναικολόγους κτλπ (γιατί και αυτό μου το είπε—θέλω να έρθεις σε έναν υπέρηχο) για ποιο λόγο όμως; Μήπως ήρθε αυτή σε κάποια χμθ μου; Μήπως προσπάθησε να μην με αφήσει, τότε που την είχα ανάγκη; Γιατί η χαρά των άλλων να είναι πιο σημαντική από τη δική σου τη στεναχώρια; Γιατί; Γιατί όλοι όσοι σε ξέρουν να σου ζητούν την δεύτερη ευκαιρία; Γιατί ξέρουν πως συγχωρείς, γιατί ξέρουν πως είσαι «καλή». Σε μια κοινωνία όμως που ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου και να επιβιώσει να καλύτερα από τον άλλον, όχι, δεν αξίζει να είσαι καλός. Έτσι, ενώ δεν έχω μίση και πάθη νομίζω πως δεν αξίζει να ξαναρθω κοντά με τέτοια άτομα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει η φίλη μου πως τα λάθη πληρώνονται, πως ο εγωισμός μας, μας κάνει να μένουμε μόνες!