Το μεγαλείο της φύσης!

Να μαι λοιπόν εδώ ξανά, μετά από πάρα μα πάρα πολλές μέρες! Μετά από την επέτειό μου, μετά από το περσι, μετά από…μετά από….είμαι πια εδώ και στο φέτος!

Πέρασα όμορφα το Πάσχα μου, σε νησί, οικογενειακά με μικρές εξαιρέσεις (κάποια ξενύχτια). Με σχετικά καλή διάθεση και δίψα για φύση, θάλασσα και διαδρομές πότε με το ποδήλατο και πότε με το αυτοκίνητο. Δεν άφησα το βαρύ κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας να με ρίξει, πήγα στην εκκλησία για τον επιτάφιο και την Ανάσταση και ευτυχώς είδα πως σιγά σιγά δεν με θλίβουν τόσο πια αυτές οι μέρες (από τότε που αρρώστησα). Είδα βέβαια την ξαδέρφη μου που νοσεί και αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι ακόμη και με προβλημάτισε και τότε στις διακοπές, αλλά αν μπορώ να κάνω κάτι αυτό είναι να της δίνω κουράγιο και να πιστεύω δυνατά πως θα γίνει καλά!

Νομίζω πως σε αυτές τις διακοπές, ταξιδεύοντας για πρώτη φορά εδώ και τρια χρόνια και περνώντας το Πάσχα αλλού (τόσο καιρό όλο και κάποια εκκρεμότητα είχα με την αρρώστια) κάτι αποκόμησα. Ηρέμησα εκεί στο νησί, παρόλο που δεν έκανα πολλούς εσωτερικούς μονολόγους ίσως να άρχισα να βλέπω το νόημα της ζωής. Σαν κάπου εκεί στις πολλές βόλτες μου στις μοναδικές παραλίες εκείνου του νησιού να βρήκα την αλήθεια. Μη με ρωτήσετε όμως για το νόημα της ζωής. Δεν ξέρω τι είναι, όταν όμως το νιώσεις, είναι η ίδια η ευτυχία από μόνη της.

Πάτησα το πόδι μου την παραλία που έκανα το τελευταίο μου μπάνιο ως σώμα «παλιό», με το σώμα δλδ που όριζα και ήξερα 27 χρόνια πριν την μαστεκτομή. Δεν ήξερα πως θα νοιώσω, πειραματίστηκα. Τα βράχια όλα εκεί, η καντίνα όπου είχα πάρει τον φραπέ μου εκεί αν και κλειστή. Δεν χόρταινα να κοιτάζω το τοπίο. Ο ήλιος έκαιγε το πρόσωπό μου και η μάλλινή μου μπλούζα ήταν υπερβολικά ζεστή για εκείνη τη μέρα. Ίδρωσα, μέσα από τα γυαλιά ηλίου έβλεπα τη φύση να μου μιλάει. Όχι, τελικά δεν λυπήθηκα που επέστρεψα με δυο σιλικόνες, με σπαστό μαλλί, παραπανίσια κιλά, τρία χρόνια μεγαλύτερη και δίχως τη φίλη μου. Χαμογέλασα κοιτώντας τους βράχους όπου κάποτε φωτογραφιζόμασταν topless. Τι να κάνουμε, σκέφτηκα, η ζωή τρέχει και ας μην το επιθυμούμε, τα χρόνια περνούν και ας θέλουμε πολύ να τα σταματήσουμε! Ας χαιρόμαστε λοιπόν με τις αναμνήσεις γιατί το παρελθόν είναι δικό μας, μπορούμε να το διηγηθούμε, μπορούμε να το θυμηθούμε, μπορεί να μας φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη. Το μέλλον είναι αβέβαιο! Όχι πως θα πρεπε να μας τρομάζει, αλλά θεωρώ πως το παρελθόν είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός στο τσουβαλάκι που λιγο-πολύ όλοι κουβαλάμε στις ζωές μας!

Σας φιλώ όλους και σας αγκαλιάζω! Να μοιράζετε την αγάπη σας, δεν υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το να μπορείτε να εκφράζετε σωστά το ενδιαφέρον σας στα άτομα που αγαπάτε! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!