Για μια ακόμη φορά

Για μια ακόμη ανάρτηση εδώ. Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας φοβίζει, το να αποχωριστούμε μια κατάσταση η το να μείνουμε στα ιδια…; Είναι δυο δρόμοι ακρως αντίθετοι μα το ίδιο ριψοκίνδυνοι θαρρώ, ο καθένας κάτι σου δίνει και κάτι σου στερεί.
Εκεί που ξάπλωνα δίχως να μπορεί να με πιάσει μεσημεριανός ύπνος σκέφτηκα κάτι που είχα σκεφτεί και δυο χρόνια πριν. Σε μια σύντομη ζωή όπως αυτή που ζούμε, γιατί να μην μπορούν τα πάντα να είναι αγγελικά φτιαγμένα; Δεν ζηταω τον παράδεισο για τους ανθρώπους, όμως σίγουρα όλα θα μπορούσαν να είναι πιο «εύκολα» και πιο «απλά». Δεν βρίσκω το νόημα της οποιασδήποτε αρρώστιας όπως δεν βρίσκω και το νόημα της οποιασδήποτε αναποδιάς και δυσκολίας. Γιατί να υπάρχει το «καλό» και το «κακό»; Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ζούμε μόνο με το καλό και όλα πρίμα… επίσης, γιατί να ξοδεύουμε ώρες, μέρες, μήνες και ολόκληρα χρόνια ψάχνοντας κάτι που θα φωτίσει την ζωή μας, που θα την κάνει πιο λαμπερή; Η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ευάλωτη…τόσο ευκολόπιστη και επιφανειακή πολλές φορές, τόσο μα τόσο επιπόλαια… Στην ουσία επενδύουμε σε μια ιδέα, σε κάτι αυλο το οποίο προσπαθούμε να του δώσουμε μια μορφή. Πειραματιζόμαστε τόσο με τα υλικά αγαθά όσο και με τους ανθρώπους ψάχνοντας κάπου αλλού αυτό το «κάτι» που θα μας ανεβάσει. Ίσως είναι η ευτυχία που γυρεύουμε, μα τι να είναι επιτέλους και αυτή η ευτυχία; Ποιος πραγματικά την έζησε για να μας πει…ποιος πραγματικά την έχει στο σαλόνι του παρέα για να μας την περιγράψει; Ένα είναι σίγουρο, ξεχνάμε πάντα να ψάξουμε αυτό το «κάτι» μέσα μας και γραπωνόμαστε σε κάτι άγνωστο, που όσο και αν θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως το μαθαίνουμε, παραμένει πάντα κάτι ξένο, ένας «άλλος» (φίλος η σύντροφος, παιδί η συγγενής) που στην ουσία δεν μας ανήκει και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Κολλάμε στον άλλο, στον απέναντι, και στις γεμάτες βιτρινες. Γιατί; Για ποιο λογο;