και πάλι εδώ

μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, καθισμένη σε ένα καναπέ, με το ασύρματο πληκτρολόγιο στα πόδια. Έφυγα απο την κλινική πριν 4 ώρες. Εξιτήριο λοιπόν.

Γισ όσους απο εσάς είχατε αγωνία σας αναφέρω ότι όλα πήγαν καλά. Αν και νομίζω ότι κάτι παρα έγινε με την νάρκωσή μου, άργησα να ξυπνήσω αλλά...το αποτέλεσμα μετράει (ξύπνησα, χεχε) Έμεινα Πέμπτη με Δευτέρα λοιπόν στην κλινική. Το χειρουργείο πήγε καλά, αφέρεσα και τον υγιή μαστό για πρόληψη και ησύχασα! Πραγματικά όμως, νιώθω πως ξεμπέρδεψα! Όσο με προβλημάτιζε η θησία του μαστού μου πριν απο αυτό το χειρουργείο, άλλο τόσο δεν με νοιάζει τώρα. ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ, ΤΕΛΟΣ! Με τραβάνε τα ράμματα βέβαια και με έχουν τυλιγμένη με μια φαρδιά γάζα (γιουβαρλάκι σωστό). Παίρνω αντιβίωση, ανέβασα δέκατα και είπα 2 φορές "τόση ταλαιπωρία για ένα μπούστο?" αλλά όσο περνάνε οι μέρες και συνηθίζω στο να προσέχω τις κινήσεις μου και να μη ζορίζω τα ράμματα, όσο αυξάνεται το αλατόνερο στο στήθος μου (τα "φουσκώματα" κοινώς) τόσο βλέπω ότι δεν είναι και κάτι τρομερό, αρκεί να κάνει κανείς υπομονή και να μην αφήνει τον πόνο να τον ρίχνει! Ε, είμαι και απο τη φύση μου αισιόδοξο άτομο οπότε παραβλέπω και άλλα!

Πάντως όπως και να χει, τις τόσες μέρες στην κλινική σκέφτηκα, πως έζησα 15 μήνες χωρίς τον ένα μου μαστό και δεν αισθάνθηκα ούτε μια φορά μειωνεκτικά απέναντι σε άλλες γυναίκες, φίλες, συγγενείς, γνωστές ή απλώς περαστικές! Έχω κρατήσει φωτογραφίες απο εκείνη την περίοδο και το λέω και το φωνάζω πως μέχρι τώρα δεν υπήρχε άλλη περίοδος που να έχω αγαπήσει τον εαυτό μου τόσο πολύ...!

Να μου είστε καλά όλες και όλοι για την πολύ συχνή σας συμπαράσταση. Νομίζω όσο υπάρχουν αυθεντικοί άνθρωποι γύρω μας, μπορούμε να παλέψουμε με μεγάλα θηρία!