Καλό μήνα!

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο απο την τελευταία μου χμθ! Βρε βρε, πως περνάει ο καιρός. Περνάει και τρέχει, τρέχει, τρέχει, όπως το νερό απο τις βουνοκορφές, γρήγορα και χωρίς εμπόδια κυλά!

Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χρόνια πολλά! Κι όμως, είναι μόλις ένας χρόνος. Το μυαλό όμως έχει τη δύναμη και ξεχνά, και ξεπερνά, και αφήνει πίσω του πολλά! Συμπτωματικά σήμερα κάνω το αντίθετο (απο περσι) ταξίδι, απο το σπίτι μου προς την Αθήνα αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά ταξιδεύω προς τα κάτω για την αποκατάσταση. Δεν είναι και πάρα πολύ εύκολο (για να λέω και αλήθεια) το να μην σκέφτομαι την πρώτη φορά που κατέβηκα έχοντας τον όγκο στο στήθος μου. Και πάλι κατεβαίνω και με τους δυο γονείς, και πάλι ξέρω ότι θα μπω στο χειρουργείο, και πάλι, και πάλι. Μόνο κάτι άλλαξε και δεν μπορώ να το παραβλέψω ή να μη το αναφέρω. Άλλαξα εγώ, άλλαξα προς κάτι άλλο, δεν ξέρω προς τι, ακόμη το ψάχνω. Πάντως δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί που ήμουν κάποτε, πριν περάσω όλα αυτά.
Άλλαξε και κάτι άλλο. Την πρώτη φορά στο σταθμό με περίμενε η "Σ" με ένα καφέ, έτσι για το καλό αλλά φέτος δεν ήταν. Όχι βέβαια επειδή δεν το ήθελε, αλλά επειδή η ζωή μας πήγε αλλού.