Περι φιλίας και άλλων δαιμονιών

Μια ακόμη φίλη προστέθηκε στην παρέα μας και μου έδωσε αφορμή για ένα ατέλειωτο θέμα…«φιλία». Η ίδια, αναφέρει τη μεγάλη της απογοήτευση όταν κάποιος κολλητός φίλος την εγκατέλειψε κάνοντάς την να νοιώσει «τελειωμένη».

Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος περνά μια περιπέτεια όπως αυτή του Καρκίνου έχει ανάγκη από στήριξη. Και θέλει περισσότερο στήριξη από ανθρώπους εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος. Θέλει να αισθάνεται εντός του κοινωνικού συνόλου και σε καμιά περίπτωση παραγκωνισμένος. Θέλει τη στήριξη του συντρόφου ή των φίλων. Τολμώ να πω ότι η παρουσία των φίλων σε τέτοιες περιπτώσεις επισκιάζει και τον ίδιο τον σύντροφο.
Πέρασα την περιπέτειά μου single, έχοντας στο πλευρό μου δυο φίλες, τη «Σ» και τη «Ν». Αν και ήμασταν μια παρέα των τριών, η κάθε μια μας πέρασε το «λούκι» (όπως λέγαμε) τελείως διαφορετικά. Η «Ν» αν και νοιαζόταν και στεναχωριόταν για μένα, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση ψύχραιμα. Όποτε άνοιγα συζήτηση για τα ιατρικά μου, εκείνη πότε απότομα πότε με πλάγιο τρόπο, μου άλλαζε το θέμα. Δε λέω, και έξω βγαίναμε, και σπίτι της πήγαινα και ερχόταν στο δικό μου αλλά εκείνη τη στιγμή, εκείνη την περίοδο, εγώ μέσα σε όλα τα άλλα ήθελα να αναλώνομαι σε συζητήσεις γύρω από την υγεία μου, όμως η ίδια νόμιζε προφανώς ότι καλά θα ήταν να μου παίρνει το μυαλό από αυτά. Εγώ πάλι βίωνα την άρνησή της προς το θέμα υγείας μου και να πω και την αλήθεια δεν ξέρω τελικά τι επιπτώσεις είχε για τη σχέση μας. Το θέμα της υγείας μου θέλησα να το κρατήσω κρυφό όμως ξαφνικά μια μέρα μαθαίνω ότι διέρρευσε από μέρους της. Στεναχωρήθηκα πολύ, κάτι μέσα μου γκρεμίστηκε. Όμως από την άλλη δεν ήθελα αυτό να μπει ανάμεσά μας. Σκέφτηκα πως για τη «Ν» θα ήταν μια στιγμή αδυναμίας οπότε προσπάθησα και έφτιαξα γέφυρες μεταξύ μας για να μη στεναχοριέται και η ίδια γι’αυτό που έγινε. Οι χμθ τελείωσαν την 1η Απριλίου, η «Ν» μετακόμισε τον Ιούλιο σε άλλη πόλη, τον Αύγουστο έφυγα διακοπές αλλά μιλούσαμε καθημερινά και πολλές ώρες. Στα δυο άκρα της Ελλάδας, οι δυο μας, από μια χαζή αφορμή, για κάτι που ζήτησε η «Ν» και δεν μπόρεσα να της το κάνω, εμείς που περάσαμε τόσα, έχουμε δυο μήνες να μιλήσουμε! Η «Ν» έκοψε επαφή επειδή απλά δεν έτρεξα να την εξυπηρετήσω. Μου κακοφάνηκε τρομερά.
Η «Σ» με παροτρύνει στο να κάνω εγώ πίσω. Μα πως; Δε με νοιάζει να πω «ρίχνω τα μούτρα» μου, με νοιάζει όμως ότι η «Ν» είναι απούσα τόσους μήνες, με μηδενικό ενδιαφέρον προς το άτομό μου, και για ασήμαντη αφορμή. Είναι απίστευτο πως κάποιοι άνθρωποι κόβουν τόσο απότομα την επικοινωνία μαζί σου. Είναι τρομακτικό. Η «Ν» δεν σκέφτηκε καν το πρόβλημα της υγείας μου, το ότι εγώ μπορεί να στεναχωρηθώ. Τα προσπέρασε όλα, βάζοντας τα θέλω της πάνω από το καθετί. Δεν ξέρω αν κάτι από όλα αυτά είναι στο χέρι μου…Μήπως τελικά η «Ν» με αντιμετώπισε (με τη βοήθεια της απόστασης) ως «τελειωμένη»; Είναι λυπηρό να σε «πετάνε» έτσι οι φίλοι, οι άνθρωποι στους οποίους ανοίχτηκες, ξενύχτησες, έκλαψες, γέλασες. Είναι σκληρό πολύ, και κανείς μας δεν το αξίζει, πόσο μάλλον όταν νοσεί. Κάποια μυαλά όμως δεν λένε να το καταλάβουν, δεν τους περνάει καν η ιδέα φαίνεται. Τελικά μήπως οι ευαίσθητοι και ρομαντικοί μείναμε λίγοι;

Ωστόσο αντιστέκομαι σε όλα αυτά, και πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει αληθινή φιλία, αρκεί να βρείς τους σωστούς φίλους!