T-E-Λ-Ο-Σ

Εδώ είμαι πάλι για να γράψω μια λέξη που αρκετούς μήνες φάνταζε πολύ μακρινή!

Τ-Ε-Λ-Ο-Σ!

Η περιπέτεια που ξεκίνησε 22/11/2007 (απο τη μέρα που είδα τον πρώτο γιατρό) έριξε αυλαία επιτέλους σήμερα. Απο τον Νοέμβρη στον Ιούνιο και απο το χειμώνα στο καλοκαίρι. Μια μικρή σωή θα έλεγα, μια μεγάλη μάχη θα συμπλήρωνα επίσης. Το σκορ προς το παρόν είναι Μ-Κ >> 3-0! Ναι!Κατάφερα και έδιωξα το κακό απο πάνω μου!

Σήμερα έκανα πολλά. Έκανα την τελευταία ακτινοθεραπεία μου, συγκινήθηκα και ο γιατρός μου με αγκάλιασε, τον πλήρωσα μαζί με την κλινική, γύρισα στο σπίτι που με φιλοξενούσε επι ένα μήνα, μάζεψα τα πράγματά μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού με το λεωφορείο. Όταν ξεκίνησα το ταξίδι για το σπίτι μου ο ουρανός συννέφιασε. Στο δρόμο έβρεχε, αισθάνθηκα σαν ηρωίδα της λογοτεχνίας ή του σινεμά, εκεί που οι καιρικές συνθήκες συμπάσχουν με τον ήρωα και ο καιρός συμπίπτει με την ψυχική του διάθεση. Τι διάθεση είχα εγώ; σκέφτηκα φευγαλέα... Πολύ μπερδεμένα συναισθήματα πάντως, είχα και έχω, αυτό είναι σίγουρο.

Νιώθω χαρά αλλά και ένα μικρό φόβο, «και τώρα τι κάνουμε;». Αλλά που θα πάει, πόσο θα κρατήσει αυτό; Θα βρω και εγώ τις ισορροπίες μου και θα συνεχίσω!

Πέρασα όμορφα στην Αθήνα, καλύτερα από όσο υπολόγιζα. Συνήθισα την εκεί μου καθημερινότητα. Είμαι τελικά άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν πρόλαβα τελικά να δω κάποιους από εσάς έστω και για μια αγκαλιά. Όμως όσο ζούμε και κινούμαστε υγιείς, there’s still hope ;-) Ε, την Αθήνα βεβαίως και θα την ξαναεπισκεφτώ