Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο

Αυτό το τραγούδι άκουσα χθες τυχαία στο Mp3 μου πηγαίνοντας για τη θεραπεία μου και συνειδητοποίησα πως και εγώ κάτι τέτοιο έκανα πρόσφατα στη ζωή μου! «Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο κι άλλο δε φοβάμαι πια!». Ξαφνικά κατάλαβα πόσο κοντά στο θάνατο είχα φτάσει. Κατάλαβα ότι αν δεν είχα χειρουργηθεί ίσως και να μην έβλεπα αυτή την εποχή, ίσως και να μην έβλεπα καμιά ακόμη άνοιξη. Ο θάνατος με άγγιξε αλλά του ξέφυγα, σκέφτηκα. Ναι, για τουλάχιστον 24 ώρες σκεφτόμουν ότι μπορεί και να πεθάνω, ότι δεν μου μένουν πολλοί μήνες ζωής. Μύρισα το θάνατο και μου έμεινε μια περίεργη αίσθηση, μια μυρωδιά που δεν περιγράφεται. Αλήθεια, πως συνεχίζουν τη ζωή τους οι άνθρωποι που κοντραρίστηκαν έστω και μια φορά με τον «άλλο κόσμο»;. Όταν βγαίνεις νικητής γίνεσαι αλαζόνας;
Ναι, αν δεν εγχειριζόμουν και εάν δεν το προλάβαινα εκεί που το πρόλαβα θα μπορούσα κάλλιστα να είχα αφήσει τούτο τον κόσμο. Όμως όλα αυτά τα «εάν» δε γίνανε, και αυτό είναι που μετράει.
Χθες βγήκα από την κλινική με ένα χαμόγελο. Ναι έχω καταφέρει πολλά φέτος, πάλεψα με μια αρρώστια και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα «ΚΑΤΑΦΕΡΑ» είπα στον εαυτό μου. Κοίταξα γύρω μου. Ποιος μπορεί άραγε να καταλάβει την κορυφή που πάτησα; Τι ικανοποίηση, τι χαρά!

Ξαφνικά πρόσεξα ότι στην παιδική χαρά από όπου περνώ κάθε μέρα για να πάω στην κλινική δεσπόζει μια ελιά (φωτο). Αυτή η εικόνα από μόνη της κρύβει τέτοια ελπίδα για το μέλλον.