Μοναξιά μου όλα;

Έχω πολλές σκέψεις που μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί και άλλες τόσες που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω μα και που να τελειώσω. Περίμενα τον μήνα Απρίλη σαν κάτι ξεχωριστό, δεν έγιναν όμως όλα όπως τα ήθελα. Ο Απρίλης αυτός δε μοιάζει πολύ με αυτό που είχα φανταστεί.
Είδα για μια ακόμη φορά ότι η προσμονή είναι που μένει σαν συναίσθημα! Η προσμονή να δραπετεύσεις, η προσμονή να δεις κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, η προσμονή να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν φτάνεις στον προορισμό είσαι κάπως μουδιασμένος, ίσως και να μην έχεις καλά καλά καταλάβει ότι έφτασες, ότι ένα κομμάτι της ζωής σου έκλεισε, ότι μπορείς να γυρίσεις σελίδα χωρίς φόβο.
Είμαι μουδιασμένη αυτό τον καιρό και δεν εννοώ σωματικά. Οι χμθ τελειώσανε. Ω ναι, είμαι ευγνώμων γι’αυτό και χαίρομαι, όμως ακόμη δεν το συνειδητοποιώ. Σκέφτηκα χθες το βράδυ πως μπόρεσα και υπέμεινα τόσα. Τρεις ώρες στο κρεβάτι, μέσα στη ζάλη των φαρμάκων και με βαθμούς -22 στο κεφάλι. Κι όμως, κι όμως. Έσκυψα το κεφάλι και τα υπέμεινα μαζί με τη σωματική μου αποσύνθεση. Αν με ρωτούσες πέρσι θα έλεγα «μα εγώ δεν μπορώ να σηκώσω τέτοιο φορτίο», κι όμως το σήκωσα. Και ήταν δύσκολο, βαρύ φορτίο. Βγήκα εκτός τροχιάς αρκετές φορές. Δεν ξέρω τι έχει μείνει μέσα μου, αγνοώ τον βαθμό που ένας άνθρωπος αλλάζει μετά από όλα αυτά. Είναι νωρίς ακόμη νομίζω για να επισημάνω τις αλλαγές. Τελικά εμένα όμως πόσο με ενδιαφέρουν οι αλλαγές; Ίσως αυτές οι αλλαγές να έχουν σημασία για όσους βρίσκονται γύρω μου.
Η ζωή μου προχωράει. Όχι δεν ταξίδεψα τελικά για να γιορτάσω τη λήξη των χμθ μου όπως προγραμμάτιζα (από το Δεκέμβρη). Είπα στον εαυτό μου πρόσφατα να μην κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια. Η ζωή μου προχωράει κάνοντας μικρά και ασήμαντα πράγματα. Δεν έχω πολύ χρόνο πριν τις ακτινοθεραπείες μου αλλά για πρώτη φορά δεν μπήκα στη διαδικασία του να τρέχω να προλάβω να κάνω πράγματα.
Ίσως ηρέμησα (κάπως). Ίσως πάλι να μεταλλάχτηκα σε κάτι άλλο...!