Αρχές Απριλίου δέχτηκα στο breastblog@yahoo.com ένα e-mail από μια εθελόντρια η οποία στηρίζει ασθενείς με καρκίνο σε Ογκολογικό Νοσοκομείο της Αθήνας. Η Θεοδώρα μου έγραψε για τον ΘΕΟ.
Αυτό το κομμάτι έλειπε από το Sweet December μέχρι σήμερα. Μέρες όμως που είναι, θέλησα να δημοσιεύσω (με την άδειά της) όσα έγραψε για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι σκέψεις και τα σχόλια είναι δικά σας:
«Σκοπός δεν είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι μέσον για την παιδαγώγηση της ψυχής μας. Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Σκοπός της ζωής μας είναι να τελειοποιήσουμε την ψυχή μας και να γίνουμε κατά χάριν ως ο Δημιουργός μας. Τι πιο υψηλό νόημα για τη ζωή; Η ζωή είναι για να γίνουμε Θεοί κατά χάρη και ως δωρεά. Η ζωή είναι για να αγαπήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο όλους τους ανθρώπους με καρδιά, με νου και με έργα. Εκεί βρίσκεται η απόλυτη ελευθερία. Γι' αυτό το θέμα μας δεν είναι να ρωτάμε πόσο μας αγαπούν οι άλλοι, αλλά πόσο εμείς αγαπάμε τους άλλους. Αν όλοι μάθουν να σκέφτονται έτσι, η γη μας θα κατακλυστεί από αγάπη…
Έχεις πολύ ομορφιά μέσα σου. Τα όμορφα δέντρα κλαδεύονται για να γίνουν ακόμη πιο όμορφα. Να σαι σίγουρη ότι ο Θεός ασχολείται προσωπικά μαζί σου και σε περιμένει. Κρύβεται και περιμένει να Τον ψάξεις. Παίξε μαζί Του για να σου αποκαλυφθεί.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ούτε ο καρκίνος ούτε το ουράνιο τόξο, ούτε τα επώδυνα ούτε και τα χαρμόσυνα. Τύχη ονομάζουμε ό,τι μας ξεπερνά και δεν μπορούμε λογικά να το εξηγήσουμε και να το προβλέψουμε. Τύχη είναι το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας. Όλα γύρω μας κραυγάζουν, όλα είναι μηνύματα. Ωστόσο, πράγματι πολλές φορές μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα.
Η ασθένεια πραγματικά είναι κάτι το παράλογο αυτή καθ' εαυτή. Αλλά έχει κάποιο ρόλο να παίξει στα δρώμενα της ζωής. Ήδη γνωρίζεις ένα βασικό χαρακτηριστικό της: ασθένεια σημαίνει αποδιοργάνωση. Αυτό που ήταν γνωστό και συνηθισμένο αμφισβητείται και καλείσαι να βρεις νέες ισορροπίες. Κάποιος σε ταρακουνάει, σαν ένας σεισμός. Για την ασθένεια λέμε πως είναι ένα καμπανάκι για τη ζωή μας, να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες, τις αδυναμίες μας, τις φτώχειες μας. Σε πιο πάνω επίπεδο είναι άσκηση αρετών: υπομονή, ανεκτικότητα, κατανόηση, αλληλεγγύη, αγάπη. Η ασθένεια διαγράφει μια εσωτερική ρωγμή. Εκεί πάνω στις ρωγμές ο άνθρωπος πιο πολύ παρά ποτέ αναζητά την Αλήθεια. Ποιος είμαι, ποιος μπορώ να γίνω; Όταν όλα είναι ήσυχα και ακίνητα, συνεχίζεις να ζεις όπως ζούσες. Όπως καταλαβαίνεις η ασθένεια σε βγάζει από την πορεία της ζωής σου, είναι μια παράκαμψη. Εκεί στην άκρη του δρόμου, έξω από την πορεία που είχες πάρει και αναζητώντας την καλύτερη πορεία, είδες το ουράνιο τόξο. Έτσι ακριβώς είναι και στην ασθένεια. Ο Θεός σε βγάζει από την πορεία σου. Κάτι θέλει από σένα. Δε σημαίνει ότι θα το καταλάβεις αμέσως τι είναι αυτό. Όμως, μη ξεχάσεις να ψάξεις. Πολλές φορές αυτό που ψάχνουμε το έχουμε ήδη μέσα μας, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο χρόνος ωριμάζει τα πράγματα μέσα μας.
Κάθε επώδυνο γεγονός έχει δύο όψεις τουλάχιστον: μπορεί να το δεις ως απειλή, αλλά μπορεί να το δεις και ως ευκαιρία. Την απειλή τη βίωσες, καιρός να δεις και την ευκαιρία. Μπορείς κάποια στιγμή να σκεφτείς και να καταγράψεις τι καλό κέρδισες και τι μπορείς ακόμη να κερδίσεις μέσα από την ασθένεια. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο επίπεδο το θέμα, δεν είναι α - σθένεια. Μέσα στην ασθένεια υπάρχει πολύ σθένος. «Η δύναμή μου εν ασθενεία τελειούται», δηλαδή η δύναμή μου τελειοποιείται μέσα από την ασθένεια, είχε πει ο Απόστολος Παύλος. Πιστεύω ότι οι ασθενείς έχουν μεγαλύτερο σθένος από τους υγιείς. Όταν ο Θεός σου δίνει τη δυσκολία, σου δίνει και τη δύναμη. »
Αυτό το κομμάτι έλειπε από το Sweet December μέχρι σήμερα. Μέρες όμως που είναι, θέλησα να δημοσιεύσω (με την άδειά της) όσα έγραψε για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι σκέψεις και τα σχόλια είναι δικά σας:
«Σκοπός δεν είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι μέσον για την παιδαγώγηση της ψυχής μας. Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Σκοπός της ζωής μας είναι να τελειοποιήσουμε την ψυχή μας και να γίνουμε κατά χάριν ως ο Δημιουργός μας. Τι πιο υψηλό νόημα για τη ζωή; Η ζωή είναι για να γίνουμε Θεοί κατά χάρη και ως δωρεά. Η ζωή είναι για να αγαπήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο όλους τους ανθρώπους με καρδιά, με νου και με έργα. Εκεί βρίσκεται η απόλυτη ελευθερία. Γι' αυτό το θέμα μας δεν είναι να ρωτάμε πόσο μας αγαπούν οι άλλοι, αλλά πόσο εμείς αγαπάμε τους άλλους. Αν όλοι μάθουν να σκέφτονται έτσι, η γη μας θα κατακλυστεί από αγάπη…
Έχεις πολύ ομορφιά μέσα σου. Τα όμορφα δέντρα κλαδεύονται για να γίνουν ακόμη πιο όμορφα. Να σαι σίγουρη ότι ο Θεός ασχολείται προσωπικά μαζί σου και σε περιμένει. Κρύβεται και περιμένει να Τον ψάξεις. Παίξε μαζί Του για να σου αποκαλυφθεί.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ούτε ο καρκίνος ούτε το ουράνιο τόξο, ούτε τα επώδυνα ούτε και τα χαρμόσυνα. Τύχη ονομάζουμε ό,τι μας ξεπερνά και δεν μπορούμε λογικά να το εξηγήσουμε και να το προβλέψουμε. Τύχη είναι το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας. Όλα γύρω μας κραυγάζουν, όλα είναι μηνύματα. Ωστόσο, πράγματι πολλές φορές μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα.
Η ασθένεια πραγματικά είναι κάτι το παράλογο αυτή καθ' εαυτή. Αλλά έχει κάποιο ρόλο να παίξει στα δρώμενα της ζωής. Ήδη γνωρίζεις ένα βασικό χαρακτηριστικό της: ασθένεια σημαίνει αποδιοργάνωση. Αυτό που ήταν γνωστό και συνηθισμένο αμφισβητείται και καλείσαι να βρεις νέες ισορροπίες. Κάποιος σε ταρακουνάει, σαν ένας σεισμός. Για την ασθένεια λέμε πως είναι ένα καμπανάκι για τη ζωή μας, να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες, τις αδυναμίες μας, τις φτώχειες μας. Σε πιο πάνω επίπεδο είναι άσκηση αρετών: υπομονή, ανεκτικότητα, κατανόηση, αλληλεγγύη, αγάπη. Η ασθένεια διαγράφει μια εσωτερική ρωγμή. Εκεί πάνω στις ρωγμές ο άνθρωπος πιο πολύ παρά ποτέ αναζητά την Αλήθεια. Ποιος είμαι, ποιος μπορώ να γίνω; Όταν όλα είναι ήσυχα και ακίνητα, συνεχίζεις να ζεις όπως ζούσες. Όπως καταλαβαίνεις η ασθένεια σε βγάζει από την πορεία της ζωής σου, είναι μια παράκαμψη. Εκεί στην άκρη του δρόμου, έξω από την πορεία που είχες πάρει και αναζητώντας την καλύτερη πορεία, είδες το ουράνιο τόξο. Έτσι ακριβώς είναι και στην ασθένεια. Ο Θεός σε βγάζει από την πορεία σου. Κάτι θέλει από σένα. Δε σημαίνει ότι θα το καταλάβεις αμέσως τι είναι αυτό. Όμως, μη ξεχάσεις να ψάξεις. Πολλές φορές αυτό που ψάχνουμε το έχουμε ήδη μέσα μας, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο χρόνος ωριμάζει τα πράγματα μέσα μας.
Κάθε επώδυνο γεγονός έχει δύο όψεις τουλάχιστον: μπορεί να το δεις ως απειλή, αλλά μπορεί να το δεις και ως ευκαιρία. Την απειλή τη βίωσες, καιρός να δεις και την ευκαιρία. Μπορείς κάποια στιγμή να σκεφτείς και να καταγράψεις τι καλό κέρδισες και τι μπορείς ακόμη να κερδίσεις μέσα από την ασθένεια. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο επίπεδο το θέμα, δεν είναι α - σθένεια. Μέσα στην ασθένεια υπάρχει πολύ σθένος. «Η δύναμή μου εν ασθενεία τελειούται», δηλαδή η δύναμή μου τελειοποιείται μέσα από την ασθένεια, είχε πει ο Απόστολος Παύλος. Πιστεύω ότι οι ασθενείς έχουν μεγαλύτερο σθένος από τους υγιείς. Όταν ο Θεός σου δίνει τη δυσκολία, σου δίνει και τη δύναμη. »
12 σχόλια:
Ε τότε κακώς υπάρχουν γιατροί, νοσοκομεία, φάρμακα. Όποιος αρωσταίνει ας αφήνετε να πονάει και να λιώνει μόνο και μόνο για να δει πόση δύναμη θα του δώσει ο θεός. Κι ας κάτσει να υπομείνει τους άπειρους πόνους με απότερο σκοπό να παιδαγωγήσει την ψυχή του.
Δεν είμαι άθεη αλλά-συγνώμη που ίσως σε στεναχωρήσω-κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τους πόνους, την ταλαιπορία και το άδικο θάνατο. Και συγνώμη που θα γίνω κακιά, αλλά θα ήθελα να δω αυτή την "κυρία" πώς θα χειριζόταν μια κατάσταση όπου ο άντρας/γιος/κορη/αδελφός βρισκόταν αντιμέτωπος με τον καρκίνο ή όποια άλλη ασθένεια. Τί θα έλεγε τότε; Πόνα γιατί έτσι θα γίνεις δυνατός; Δε νομίζω!
Στηρίξου στα πόδια, την ψυχή σου και έχε εμπιστοσύνη στην επιστίμη Γλυκέ Δεκέμβρη.
Δε μπορώ να δεχτώ ένα θεό τιμωρό που κάνει τα δημιουργήματά του να υποφέρουν απλά για να τα δοκιμάσει. Όχι, αυτόςς δεν είναι ο θεός. Αυτό είναι ένα κατασκεύασμα που φτιάξαν οι θεούσες.
Πίστεψε σ'εσένα και στο μικρό θεό που κρύβεις μέσα σου. Καθ εικόνα και ομοίωση, δε λένε;
Είναι όντως πολύ όμορφο και κρύβει πολλές αλήθειες και νοήματα , πιο βαθιά από αυτά που τα μάτια διαβάζουν για να κρίνουν έτσι απλά.
Με όλο το σεβασμό (αν και δεν είμαι Θεούσα, να πω στη φίλη που έγραψε παραπάνω) δεν πιστεύω πως ο Θεός τιμωρός. Είναι όμως μια μεγάλη συζήτηση και απαιτεί ένα άλλο ποστ και συζητήσεις επί συζητήσεων , οι γνώμες ποικίλλουν (ευτυχώς!) χαίρομε γι' αυτό.
Το γεγονός και η αλήθεια είναι πως το 'σθένος' υπάρχει, σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, και πολλές φορές όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί "μα πως το άντεξα εγώ αυτό? πως τα καταφέρα? πως τα έβγαλα πέρα?". Τρομερές ικανότητες έχει ο άνθρωπος, μόνο που δεν τις ξέρει , δεν τις ψάχνει...
Η δύναμη βρίσκεται εκεί, το ανθρώπινο μυαλό μπορεί ακόμη και να γιατρέψει (πως και τι και από που δεν το γνωρίζω- αν είναι όπως λένε εκ Θεού- αυτό εννοώ) ίσως να είναι κι έτσι... Όμως έχουμε απίστευτες ικανότητες , και ξέρω από προσωπική εμπειρία, πως οι σκέψεις και οι λέξεις είνα μαγικές.
Ας μη ακουστεί περίεργο, το έχω βιώσει. Είναι όταν θες κάτι τόοοοσο πολύ να γίνει. Ακόμη και στο χάσιμο ενός ανθρώπου έχω δει τη θλίψη να φεύγει... Είναι πολλά πάρα πολλά που μπορούν να ειπωθούν.
Η σχέση με το Θεό είναι προσωπική , για άλλους λιγότερη, για άλλους ανούσια , για άλλους τα πάντα... Εδώ δεν κάνουμε προσυλητισμό. Και θα ήταν ανούσιο επίσης. Στον καθέναν από εμάς έρχεται μια ώρα που κάτι συμβαίνει και μας αλλάζει τα δεδομένα καμιά φορά.
Προσωπική μου άποψη είναι η σχέση με το Θεό δεν μπορεί να κριθεί... είναι άλλο για μένα, άλλο για τους υπόλοιπους. Εγώ θα έλεγα πως είναι καλό να διαβάστουν μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν καταστάσεις προς το θάνατο και χωρίς θεραπεία βγήκαν από αυτό, λίγοι θα μου πεις ήταν. Οκ συμφωνώ. Όμως αυτοί οι λίγοι Κάποιον είχαν για στήριγμα εκτός από τους ευατούς τους ίδιους.
Να είσαι παντά καλά γλυκιά μου , καλό βράδυ και πολλά φιλιά.
για νικη
Νίκη μου καλωσήρθες!Αποφάσισα να αναρτήσω αυτό το mail γιατί για τον Θεό δεν έχω μιλήσει εδώ, ή μάλλον μίλησα με ένα πολύ δικό μου τρόπο..!Γιατί πρώτα απο όλα πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου.Ξέρω όμως ότι είναι αρκετοί οι άνθρωποι που βρίσκουν παρηγοριά στο Θεό όταν συναντήσουν τα δύσκολα και σκέφτηκα πως ίσως κάποιος ανακουφιστεί διαβάζοντάς τα.
για ilive2loveme
Η συζήτηση δεν τελειώνει με αυτό το θέμα, όντως!
Εγώ απλά λέω ο καθένας ας πιστέψει σε ότι τον κάνει πιο δυνατό, είτε είναι το καλό,είτε είναι ο Θεός,είτε πολύ απλά μια ανώτερη δύναμη!
Πολύ ωραίο κείμενο πραγματικά!!!
Sweety μου πέρασα να σου ευχηθώ
Καλό Πάσχα... γιατί θ' αργήσουμε
λιγάκι να τα ξαναπούμε!! :))
Σε φιλώ και σ' αγκαλιάζω
από καρδιάς και εύχομαι να
περάσεις όμορφα αυτές τις
Άγιες Μέρες :))
ΦΙΛΙΑ*******
για μαργαρίτα
Μαργαριτούλα μου να προλάβω να σε αγκαλιάσω και εγώ τότε!Ελπίζω το ότι θα κάνουμε μέρες να τα πούμε να σημαίνει ότι πας ταξιδάκι και καλά να περάσεις!Καλό Πάσχα,σε φιλώ!
Το μυστικο ειναι να αναδειχθει η δυναμη του ανθωπου. Μονο αυτη μπορει να νικησει τις δυσκολιες. Τωρα αν αυτη αναδεικνυεται πιστευοντας στο θεο ειναι κατι προσωπικο για τον καθ' εναν. Εγω αυτης της γνωμης ειμαι. Καλο σου Πασχα και καλα να περνας!! Φροντισε να εκμεταλευτεις αυτες τις μερες και να τις ευχαριστηθεις!!!
Είμαι ένας άνθρωπος απο αυτους που στηρίζονται στο Θεό σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Τον επικαλούμαι καθημερινά και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω το σταυρό μου. Δεν φοβάμαι την τιμωρία του. Πιστύω σε κάτι ανώτερο. Δεν νήστεψα όλη τη Σαρακωστή. Μόνο τη μεγάλη εβδομάδα. Δεν νηστεύω κάθε τετάρτη και Παρασκευή μόνο σε μεγάλες γιορτές και τις Κυριακές πάω στην εκκλησία μόνο αν τύχη κάποιο μνημόσυνο. Κι όμως η πίστη μου είναι βαθιά και τον τελευταίο καιρό με όλα αυτα που μου συμβαίνουν εκεί έδωσα όλες τις ελπίδες μου αλλά στηρίχτηκα και στον εαθτό μου.
Ο θεός δεν μας τιμωρεί με τον πόνο αλλά είναι ένας τρόπος για να μας δείξει πόσο μικροί είμαστε και να δούμε τη δύναμη μας. Μας αγαπάει και μας βοηθάει να δυναμώσουμε. Αν δεν υπήρχε η ασθένει δεν θα εκτιμούσαμε την υγεία και αν δεν υπήρχε το μίσος δεν θα εκτιμούσαμε την αγάπη. Τον Γιό του τον σταύρωσε, και αυτός πεθανε, κι αυτός υπέφερε, είδε μίσος και θάνατο αλλά...αναστήθηκε
Τι θέμα και αυτό..! Θεός.
Θα πέσουν πολλές απόψεις στο τραπέζι, ας πω και την δική μου.
Πιστεύω στην ύπαρξη μια ανώτερης δύναμης την οποία όμως δεν την έχω δει κάπου, κάπως σαν Θεϊκή ύπαρξη.
Πιό πολύ όμως πιστεύω στη δύναμη που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους και θεωρώ ότι τα πιό πολλά πράγματα τα καταφέρνουμε (ή και όχι) με βάση τη δύναμή μας και την προσπάθειά μας. Ίσως και όλο αυτό με τις θρησκείες να είναι ένα τέχνασμα του ανθρώπου απλά και μόνο για να έχει κάτι να εναποθέτει τις ελπίδες του, ίσως, δε ξέρω να πω! Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει σε ότι θέλει βέβαια! Υπάρχουν και θρησκείες με τις οποίες δε συμφωνώ, ίσως γιατί δε τις έχω κατανοήσει, όπως ο Μωαμεθανισμός που φέρεται τόσο υποτιμητικά στις γυναίκες, τι Θεός είναι αυτός που διακρίνει έτσι τα όντα του; Ξεφεύγω ίσως με το θέμα γι'αυτό απλά θα προσθέσω πως εφόσον φτιαχτήκαμε να εξελισσόμαστε και άρα η τεχνολογία και η ιατρική είναι κομμάτι της εξέλιξης θα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε ως σύμμαχο στα προβλήματα υγείας μας και γενικότερα.
Και σαφώς ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει σε ότι θέλει και να ξεπερνά τα προβλήματα του με τον τρόπο που εκείνος κρίνει!
Καλησπέρα Γλυκέ Δεκέμβρη και τα φιλιά μου!
για εξύμνος
Γειά σου φίλε!Και εγώ πιστεύω πολύ στη δύναμη των ανθρώπων!
για πράσινη κλωστή δεμένη
Αν δεν υπήρχε το σκοτάδι δεν θα εκτιμούσαμε το φως.Συμφωνώ πως στη φύση, στον κόσμο, στο Σύμπαν υπάρχουν και οι δυο όψεις του νομίσματος, ίσως αυτή να είναι και η γύρω μας ισορροπία.
για ηλιαχτίδα
Συμφωνώ!Ας πιστεύει τελικά κανείς σε ότι του δίνει δύναμη. Το καλύτερο για μένα είναι οι θρησκείες να είναι φιλικές προς το άτομο.Όσο για τον πόνο και τις ταλαιπωρίες της ανθρώπινης φύσης καλύτερα να μην υπήρχαν από όλες τις απόψεις αλλά αυτή η χάρη δεν μας γίνεται!
Αν τα στεγνώσω όλα, παραμένουν τελικά δύο πράγματα να διαλέξω. Και, κάθε στιγμή πρέπει να διαλέγω από την αρχή: το ουρλιαχτό ή την προσευχή. Το ουρλιαχτό πέφτει πάνω στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου (εκεί φράζω τελευταία την θλίψη μου) αφήνοντας να γυρίζουν πίσω σκληροί οι απόηχοί του. Το ωστικό κύμα αυτών των ήχων, στη συνέχεια, με αποτελειώνει. Η προσευχή όμως διαπερνά τους τοίχους, τους γκρεμίζει και βλέπει κανείς το φως πόσο πολύ είναι και πόσο κοντά, πόσο ζεστό...
(Δημήτρης, οροθετικός εδώ και ένα μήνα)
για Δημήτρη
Λυπάμαι που βρεθήκαμε με δυσάρεστη αφορμή!Δεν έχω προσευχηθεί ακόμη...δεν μπορώ να τοποθετηθώ απέναντι σε μια θεία δύναμη ή οντότητα που στέλνει δοκιμασίες, αρρώστιες και θανάτους.Ποιόν θα ενοχλούσαμε αν ήμασταν όλοι υγιείς και χαρούμενοι σε αυτή τη γη.Δε θα κάναμε κακό νομίζω σε κανέναν.
Αυτό που κατάλαβα μήνες τώρα που περνώ δύσκολα είναι πως όλοι είμαστε εν δυνάμει μελλοθάνατοι.Όλοι μας, απο την πρώτη ανάσα μας βαδίζουμε στην τελευταία μας. Σημασία λοιπόν δεν έχουν η αρχή και το τέλος,σημασία έχουν οι ενδιάμεσες ανάσες. Μπορούν να είναι "βαθιές", μπορούν να είναι στο βουνό και στη θάλασσα; Μπορούν να είναι σε διαφορετικές χώρες, να είναι πότε γρήγορες και πότε αργές; Ίσως αυτό να είναι τελικά το νόημα της ζωής,απελευθερωμένο από την τελευταία μας μέρα...
Καλή δύναμη!Η ελπίδα μπορεί να είναι επικίνδυνο πράγμα αλλά αυτή είναι που μας κρατά όλους σε αυτή τη μεγάλη σκηνή που λέγεται ζωή. Και η ζωή ναι, είναι γλυκιά παρ όλες τις ατυχίες και στεναχώριες που μας φέρνει. Το παν είναι η ψυχολογία και πως εμείς βλέπουμε το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο ;-)
ΦΙΛΙΑΑΑΑ
Δημοσίευση σχολίου