Απριλιάτικη Καλημέρα!

Σήμερα σηκώθηκα με μια σκέψη. Έχει λαϊκή αγορά εδώ στη γειτονιά. Κάθε Σάββατο άκουγα μαζί με τις φωνές του πλήθους και την πολύ δυνατή φωνή του παππού μου να μιλά με γείτονες και περαστικούς. Αφουγκράστηκα τις φωνές του πλήθους αλλά καμία γνώριμη. Θυμήθηκα σειρές από το βιβλίο του Ναμπόκωφ «Λολίτα». Όταν όλα τέλειωσαν, προς το τέλος του βιβλίου, αυτό που θα του έλειπε του ήρωα ήταν η απουσία του γέλιου της Λολίτας από τις φωνές παιδιών που παίζουν και χαλούν τον κόσμο.
Τελικά ένας άνθρωπος είναι πολλά και η απώλεια και η απουσία του δεν προσδιορίζεται καθόλου εύκολα. Δεν το σκέφτομαι καθημερινά, δεν επισκέπτομαι τη γιαγιά για πολύ, δε φοράω μαύρα, αλλά είναι κάποιες στιγμές απίστευτης νοσταλγίας.
Οι άνθρωποι δεν χορταίνονται, ίσως γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Τα κενά δεν καλύπτονται ακριβώς γιατί κανείς επόμενος δεν θα είναι ίδιος με τον προηγούμενο, απλά καινούργιοι άνθρωποι γεμίζουν τη ζωή μας και ξεγελιόμαστε. Ίσως εκεί να βρίσκεται η μαγεία της ανθρώπινης φύσης κανείς δεν αντικαθιστά κανένα! Άλλος θα σου κρατήσει το χέρι, άλλος θα σε αγκαλιάσει, άλλος θα γελάσει παρέα σου, κάποιος θα σε προβληματίσει, κάποιος θα σου πει σ’αγαπώ, κάποιος θα ακουμπήσει την καρδιά σου, με κάποιον θα νιώσεις σιγουριά, σε κάποιον θα στηριχτείς. Αυτά όλα τα μικροπράγματα που είναι όμως τόσο σημαντικά και ξεχωρίζουν τους ξένους από τους δικούς σου ανθρώπους!