Το τέλος του ουράνιου τόξου!

Γύρισα χθές Πέμπτη από Αθήνα. Ήταν ταξίδι αστραπή. Όλα πήγαν καλά με το Herceptin, καμιά παρενέργεια πέρα της νύστας που φέρνει (κοιμόμουνα και στη διαδρομή από την κλινική στο σπίτι!). Με τις φλέβες είχα ένα προβληματάκι γιατί από τον Δεκέμβρη και με τα τόσα φάρμακα που μου χορηγηθήκαν είναι πολύ ταλαιπωρημένες πια. Αμέλησα τις ασκήσεις και να παίζω με εκείνα τα αντιστρες μπαλάκια τα οποία βοηθούν στην κυκλοφορία του αίματος. Φφφφ έχω αρχίσει και δε γίνομαι καλή ασθενής νομίζω. Φφφφ ξαναξεφυσώ. Θα το προσπαθήσω πάντως!

Στον πηγαιμό μου για Αθήνα με περίμενε μια έκπληξη. Είδα όχι μόνο ουράνιο τόξο αλλά και το τέλος του. Σε ένα καταπράσινο λιβάδι, πολύ κοντά από το παράθυρο του τρένου, είδα το τέλος του ουράνιου τόξου για πρώτη φορά. Ένα θέαμα μοναδικό! Δεν είχε θησαυρό στο τέλος του, όμως ο μεγαλύτερος θησαυρός ίσως τελικά να ήταν η ίδια η εικόνα του, σαν όνειρο, σαν οπτασία. Ποιος ξέρει...Το τρένο πάντως σταμάτησε, από σύμπτωση φαντάζομαι, και για κάποια λεπτά χάζευα το θέαμα. Τι ωραία! Και να φανταστείτε πως για αρκετά λεπτά χάζευα τη θέα από το άλλο παράθυρο του τρένου. Τελικά πολλές φορές ένα θαύμα είναι τόσο κοντά μας, αρκεί να κοιτάξουμε στη σωστή κατεύθυνση, ή μάλλον από την άλλη μεριά!

Σας χαρίζω τη φωτογραφία που έβγαλα από το κινητό εκείνη τη μέρα. Είναι το δεύτερο ουράνιο τόξο που είδα μέσα σε ένα μήνα, από τότε που πέθανε ο παππούς. Λέτε αυτός να τα φτιάχνει και να μου τα στέλνει; Γιατί ο παππούς μου ήταν καλός μάστορας όλη του τη ζωή, δεν υπήρχε κάτι που να το βάλει στο νου και να μη το φτιάξει! Ίσως εκεί που πήγε βάλθηκε να φτιάχνει ουράνια τόξα για να στολίζουν τις καρδιές μας και τις μουντές τις μέρες μετά τη βροχή.

Υ.Γ Επειδή το πρώτο φετινό ουράνιο τόξο το είδα με τη «Σ» στις 4/4, της είπα ότι της χαρίζω μισό από αυτό που είδα μόνη μου, για να έχουμε και οι δυο από 1,5 :-)