Ένα χάπι την ημέρα και ένας αποχωρισμός!

Εγώ που όσο δούλευα σηκωνόμουν με το ζόρι και αργά ;-) eδώ και κάτι βδομάδες ξυπνώ κατά τις 9.30 ανεξάρτητα από το τι ώρα κοιμάμαι το βράδυ. Είναι η άνοιξη; Είναι ότι κάτι πλησιάζει, δεν ξέρω…
Παίρνω κάθε μέρα ένα χάπι για την ορμονοθεραπεία Δευτέρα το ξεκίνησα και μέχρι και την Τρίτη μου έφερε ατονία, λες και είχα πυρετό υψηλό την προυγούμενη. Είναι μεχρι να το συνηθίσω φαντάζομαι απλά δεν είναι και ότι καλύτερο. Σκέφτομαι ότι τις χμθ τις πέρασα στο πόδι, μα να με ρίχνει το χάπι…; Κρίμα! Χθες η ατονία έφυγε και τη θέση της πήρε ο πονοκέφαλος. Σήμερα δεν το πήρα ακόμη το χάπι για να ξέρω τι θα μου φέρει…απλά κάνω υπομονή!
Θα δω ένα γιατρό το απόγευμα κοντά στην πόλη μου για να φέρω το Herceptin να το κάνω εδώ κοντά και όχι στην Αθήνα μετά τη λήξη των ακτινοβολιών μου! Με κούρασαν τα πανω-κάτω, ως πότε;

Προσπαθώ και περπατώ καθημερινά γιατί από το πολύ μέσα θα πέσουν τελείως οι δυνάμεις μου και όπως είπε και η «Ν» «δεν μπορείς μια μέρα να σηκωθείς και να πεις θα πάω να περπατήσω, να κολυμπήσω, να κάνω ποδήλατο και να το κάνεις με επιτυχία αν δεν το κάνεις σταδιακά, σιγά σιγά». Και έχει δίκιο!

Α, δεν σας είπα, η «Ν» αρραβωνιάζεται την επόμενη του Πάσχα! Τα νέα με βρήκαν απροετοίμαστη. Αυτό που σκέφτηκα και είπα ήταν «άντε να έχουμε και κάτι ευχάριστο να θυμόμαστε από το 2008». Η ζωή είναι περίεργη εκεί που κάποιος δοκιμάζεται την ίδια περίοδο κάποιος ζει κάτι τελείως διαφορετικό και πιο ευχάριστο. Νομίζω και για τις 2 τις φίλες μου φέτος ήταν η χρονιά τους. Θα μου πείτε, η ζωή έχει για όλους...το ξέρω ;-)

Αυτό όμως που με στεναχώρησε και μου το είπε η «Ν» χθες είναι ότι τον Αύγουστο θα φύγει να ακολουθήσει το σύντροφό της στην Αλεξανδρούπολη. Και αυτό είναι μακριά, και όπως και να χει δεν είναι καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι ότι βούρκωσα με τα νέα. Κουράστηκα να αποχωρίζομαι ανθρώπους που αγαπώ και ίσως τελικά να αισθάνομαι αδύναμη ακόμη και να τους έχω ανάγκη. Από την άλλη αμέσως σκέφτηκα ότι έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αποχωρισμούς από την ώρα που μας κόβουν τον ομφάλιο λώρο. Δεν ξέρω τι με κάνει να θέλω να στηρίζομαι σε άλλους, αλλά ίσως και να ξέρω, παλιά πάντως δεν ήμουν έτσι. Τελικά το να έχει κάποιους άνθρωπος ευαισθησίες στις μέρες μας δεν ξέρω πόσο καλό κάνει στο ίδιο το άτομο και ίσως τους άλλους να τους αφήνει αδιάφορους.
Αυτά για σήμερα, κλείνοντας άφησα και έναν αναστεναγμό που εσείς δεν θα ακούσετε. Φιλιά!