Bye grandpa

Ποιος θα μου το λέγε ότι αντί να γυρίσω και να αρχίσω τα πανηγύρια για τη λήξη των χμθ μου θα πήγαινα σήμερα σε κηδεία. Ναι, ο παππούς μας άφησε. Έμαθα ότι αν και στην εντατική έφυγε τελικά στον ύπνο του, ήρεμος. Η καρδιά του τον πρόδωσε. Λυπήθηκα πολύ γιατί όπως και να χει, παρόλα τα 87 του χρόνια ήταν ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος και μέναμε πολύ κοντά, που σημαίνει ότι ήμασταν σε καθημερινή επαφή.
Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη και εμένα με βρήκε για μια ακόμη φορά να κάνω σχέδια για αυτές τις μέρες που βέβαια ανατράπηκαν. Βαρέθηκα και εγώ να προγραμματίζω, λέω να αφήσω τη ζωή να κυλήσει όπως θέλει αυτή. Ήταν μεγάλη ατυχία για μένα να γίνουν όλα μαζί! Το ένα γεγονός επισκίασε το άλλο…

Ίσως όμως σκέφτηκα να μην ήταν και τόση η ατυχία. Σαν να περίμενε ο παππούς (που δεν ήξερε όμως τίποτα) να τελειώσω τις χμθ για να μη μου προσθέσει και άλλη στεναχώρια. Μόλις έπεσε η αυλαία μου την Τρίτη, την Τετάρτη το μεσημέρι μπήκε στην εντατική.
Μα τέτοιες συμπτώσεις η ζωή! Είδατε που καμιά φορά τα βλέπουμε στο σινεμά ή στη λογοτεχνία και δεν τα πιστεύουμε; Κι όμως!