134 μέρες έφυγαν!

Αν λέω εδώ και καιρό πως ο χρόνος κυλά γρήγορα, οι 134 μέρες που πέρασαν από το Δεκέμβρη «μου» είναι όντως η απόδειξη. Σήμερα έχει ωραία μέρα και τώρα που γράφω είναι ένα πρωινό με τον ήλιο να μπαίνει από όλα τα παράθυρα του σπιτιού. Κρίμα που δεν θα εκδράμω στο νομό μου αλλά ξαναφεύγω για Αθήνα για να κάνω το Herceptin. Πέμπτη όμως μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου! Θα ναι σύντομο αυτό το ταξίδι και φυσικά εφόσον δεν έχει την ταλαιπωρία της χμθ και τα συμπτώματά της σίγουρα διαφοροποιείται από όλα τα προηγούμενα. Είναι η 10η φορά που θα κατέβω Αθήνα σε διάστημα 5 μηνών αλλά σίγουρα νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος, αυτό των χμθ έφυγε. Η σωματική ανάκαμψή μου έχει ξεκινήσει ήδη. Πριν λίγο είδα ότι στα κενά των βλεφαρίδων μου ξεπετιούνται καινούριες! Τα καινούρια μου μαλλιά (χνουδάκι είναι, μη φανταστείται…) καλύπτουν μια χαρά το κενό που είχαν αφήσει τα παλιά μου. Ήταν δύσκολη η διαδικασία της κάσκας (ψυχρή θεραπεία) αλλά άξιζε για το αισθητικό αποτέλεσμα. Η απώλεια του μαλλιού ήταν ένα 30% περίπου, βέβαια και πολλά μαλλιά είχα και πολύ φρύδι-ματόκλαδο οπότε βοήθησε και αυτό. Θα μου πείτε πόση σημασία πια να δώσουμε στις τρίχες; Δεν θα ‘χετε άδικο, αλλά δίνω σημασία στις τρίχες μόνο από ψυχολογικής απόψεως γιατί ίσως τελικά το ότι συνέχισα την κοινωνική μου ζωή (κατά κάποιο τρόπο) να οφείλεται και στο ότι «κράτησα» τα μαλλιά μου. Επίσης το ότι ανακάμπτω και βλέπω σιγά σιγά το πρόσωπό μου να επανέρχεται ναι, πώς να το κάνουμε, είναι big deal για μένα και κάτι να ασχολούμαι τώρα που τα πολύ δύσκολα έφυγαν.

Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται με το χέρι μου το χειρουργημένο. Χθες πόνεσε λίγο στο μέρος της παλάμης και ελαφρώς πρήστηκε. Σήμερα όμως είναι καλύτερα. Θέλει να κάνω ασκησούλες και να μην το κουράζω αλλά τεμπελιάζω φαίνεται και εγώ και…

Αν και δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί σας κουνάω για μια ακόμη φορά το μαντήλι!Θα τα ξαναπούμε την Πέμπτη σίγουρα (αν όχι νωρίτερα). Μην έχετε αγωνία τα δύσκολα πέρασαν!