τελευταίο Σ/Κ του Αυγούστου

φέτος μετά το Πάσχα, η "Σ" μου είχε στείλει ένα e-mail ενημερώνοντάς με πως αυτός ο Αύγουστος θα έχει 5 Σαβατοκύριακα. Τότε, τον Απρίλιο, μου φάνηκε πολύ μακρινός ο Αύγουστος, ωστόσο η χαρά και των δυο μας ήταν μεγάλη, αν και θάλασσα για εμάς δεν σημαίνει Σ/Κ και ούτε το Σ/Κ σημαίνει θάλασσα. Απλά πάμε κάθε μέρα!

Μακρινό τότε, μα ξημερώνει αύριο! Το τελευταίο Σ/Κ του Αυγούστου και όπως και να το κάνουμε, η λήξη αυτού του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι 2014 θα περάσει στη μνήμη. Σε μια νύχτα...

Κάθε καλοκαίρι το κλέβει ο Σεπτέμβρης. Όταν απο το ημερολόγιο φύγει το χαρτάκι 31 Αυγούστου, αυτό το (ένα) 1 σημαίνει μια νέα σελίδα, την αρχή ενός φθινοπώρου, την αναγγελία ενός χειμώνα που ακολουθεί. 

Χθες έμεινα στο σπίτι μόνη και ψάχνοντας μισή ώρα για το ποια ταινία θα δω, διάλεξα το "O γέρος και η θάλασσα/The old man and the sea", την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Χέμινγκγουέη. Ήμουν σίγουρη πριν το δω για τις μεταφορές που θα έχει ο αγώνας του ηλικιωμένου ψαρά με τον αγώνα κάθε ανρθώπου για την "νίκη" ή την "επιτυχία" για την ίδια την επιβίωση και τη ζωή. Το επάγγλεμα του ψαρά είναι απο μόνο του μοναχικό, της υπομονής και της προσδοκίας. Θέλει τεχνική, θέλει κόπο μα και τύχη. Κάτι τέτοια δεν θέλει κι η ζωή;;;;;Όλες οι δυσκολίες τις θάλασσας λέει ο Χέμινγκγουεη φαίνονται στις ουλές που φέρει ο ψαράς του, στα χερια, στο πρόσωπο, σε όλο το κορμί. Το πιο δυνατό μόττο του βιβλίου είναι το παρακάτω

“But man is not made for defeat," he said.
"A man can be destroyed but not defeated. ”
― Ernest Hemingway

Ο ψαράς μιλάει στον εαυτό του καθώς είναι μέσα στη θάλασσα συνεχόμενα πάρα πολλές ώρες περιμένοντας να φέρει στο βαρκάκι του τον ήδη καμακωμένο ξιφία τεραστίων διαστάσεων. Άνθρωπο και ψάρι ενώνει μια πετονιά αρκετών μέτρων. Ο ξιφίας έχει τσιμπήσει αλλά δεν λέει να ανέβει στην επιφάνεια. Ο ψαράς τον περιμένει, δίχως καν να ξέρει με τι θεριό παλεύει. Στις πολλές του σκέψεις, στη μέση του πουθενά εκεί στα ανοιχτά λέει:

"Ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε για την ήττα" 
"Ο άνθρωπος μπορεί να καταστραφεί αλλά όχι να ηττηθεί"  

Έτσι λοιπόν, με χέρια κομμένα απο την πετονιά και την αντίσταση που κρατάει το τεράστιο ψάρι, ο γέρος αντιστέκεται στο να χάσει τον αγώνα. Δεν τα παρατάει, παρόλου που πονάει όλο του το σώμα και είναι μόνος και νηστικός 2 μέρες. Αγωνίζεται γιατί; Γιατί θέλει να φέρει αυτό το τεράστιο ψάρι στη στεριά. Όταν το τοποθετεί παράλληλα της βάρκας του με σχοινιά, καρχαρίες τον περιτριγυρίζουν και ορμάνε στο ψάρι. Μέχρι να φτάσει και πάλι στο λιμάνι, ο ξιφίας έχει μείνει μισός. Κι όμως το λιμάνι είναι ο μόνος δρόμος. 

Κάπως έτσι δεν ήταν για αρκετό καιρό και η ζωή μας; Αγωνιστήκαμε για τη ζωή, για την επιβίωση με ένα θηρίο που μέχρι να βγει στην επιφάνεια δεν ξέραμε με τι είχαμε να κάνουμε. Κι όταν πάλι βγήκε στην επιφάνεια, πάλι και τότε δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Στήσαμε αφτί κι ακούσαμε το θηρίο και τους γιατρούς, σκεφτήκαμε, κάναμε υποθέσεις, διαβάσαμε, ψάξαμε στο ιντερνετ. Και ναι, δεν είμασταν φτιαγμένες για ήττα! Θέλαμε να κερδίσουμε! Είναι στη φύση του ανρθώπου να πηγαίνει στη μάχη με σκοπό να κερδίσει κι όχι να χάσει. Ναι, μπορούσαμε να καταστραφούμε και σίγουρα κάποιοι καταστραφήκαμε, ναι το σκαρί μας τσάκισε αλλά το να καταστραφούμε δεν σημαίνει πως κάτι μας νίκησε! Γιατί όταν μπαίνεις στη μάχη και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, απο εκείνη τη στιγμή κι έπειτα είσαι νικητής, κι ας πέσεις στο πεδίο της μάχης!

Αύριο ξημερώνει το τελευταίο Σ/Κ του Αυγούστου! Η λήξη αυτού του καλοκαιριού! Εύχομαι να το περάσω στη θάλασσα!!!!! La mar...που λέει κι ο ψαράς του βιβλίου, γένους θηλικού! :-)
Να περάσετε όμορφα!    

The Big C

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση.
Η νέα σειρά (για τα Ελληνικά δεδομένα) παίζει κάθε βράδυ στο MEGA αργά και μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον απόλυτα!
Λέγεται "The Big C" και το γράμμα "C" αναφέρεται σε τι άλλο, στον ΚΑΡΚΙΝΟ/CANCER. Βέβαια η πρωταγωνίστρια λέγεται Cathy οπότε είναι σίγουρα ένα μικρό λογοπαίγνιο ο τίτλος του. Η Cathy Λοιπόν έχει καρκίνο του δέρματος και το μαθαίνει στο πολύ πρώτο επεισόδιο της σειράς. Είναι μητέρα ενός έφηβου και σύζυγος. προσπαθεί να ισορροπήσει στους ρόλους της αλλά και στη νέα πραγματικότητα του καρκίνου!
Είναι ότι πιο ωραίο, ρεαλιστικό και ανθρώπινο έχω δει να περιστρέφεται γύρω απο το θέμα του καρκίνου. Έχει χιούμορ, αισιοδοξία, αλλά και συγκίνηση, όλα αυτά όμως σε σωστές δόσεις. Βρήκα πολλά κοινά στοιχεία με την πρωταγωνίστρια και γενικότερα με τη ζωή μας που κακά τα ψέματα δεν είναι μόνο δράμα! Μια σειρά για τον καρκίνο, αν έμενε μόνο στην ταλαιπωρία μας δεν θα ήταν καθόλου "σωστή". Έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ, πως ακόμη δλδ και μέσα στις δυσκολίες των χμθ γέλασε το χειλάκι μας! Έτσι είναι η ζωή, γέλιο και δάκρυ πάνε μαζί!
Δείτε την, μόνο έτσι θα καταλάβαιτε όλα όσα περιγράφω επάνω! :-) Μερικά επεισόδια δεν το κρύβω πως θόλωσαν τα μάτια μου, κάποια άλλα με συγκίνησαν μέχρι δακρύων γιατί ναι, όποιος τα γράφει ξέρει καλά απο ΚΑΡΚΙΝΟ!

Υ.Γ δεν ξέρω που μπορείτε να τα δείτε online, έπρεπε απο τον Ιούλιο να σας το πω...Πάντως κάθε εβδομάδα το mega στο site του (mega tv) έχει τα πιο πρόσφατα 5 επεισόδια.  Μπορείτε να παρετε μια γεύση.

καλό βράδυ!



  

Αυτές τις μέρες

πήγα για 34ο καλοκαίρι στο Ιόνιο. Ήθελα να σας γράψω αλλά πάλι παρασύρθηκα απο φίλους, θάλασσες κι ακρογυαλιές οπότε έφυγα δίχως λέξη, και ίσα ίσα που πρόλαβα να βάλω λίγα ρούχα στη βαλίτσα.

Να το θυμάστε αυτό...μπορεί σε περίοδο χμθ και αδείας απο τη δουλειά σας να μην βρίσκετε τρόπο να σκοτώσετε τον χρόνο σας αλλά σίγουρα θα έρθει μετά μια περίοδος όπου ΔΕΝ θα προλαβαίνετε.Θα μπούν νέα άτομα στη ζωή σας, νέες καταστάσεις θα δημιουργηθούν, ο καρκίνος θα είναι εκεί σαν σκέψη αλλά όχι η πρώτη σας πλέον, γιατί η ζωή θα σας τραβά απο το μανίκι!

trust meeee!

Πήρα λοιπόν τον δρόμο για το απέραντο γαλάζιο της καρδιάς μου και δεν με απογήτευσε.

ΤΟ ΝΗΣΙ! και μόνο ο αέρας του νησιού, οι τουρίστες, η αίσθηση πως έφυγες απο τα τσιμέντα, και μόνο αυτά σου φτιάχνουν τη διάθεση!

Ήρθε μονοήμερη μια φίλη απο το (πρώτο μου) Παν/ιο-Σχολή και της ζήτησα να σταματήσουμε σε ένα ύψωμα με θέα, να βγάλουμε φωτογραφίες. Έτσι είχαμε κάνει και το 2007 με τη "Σ", σταματήσαμε να αποτυπώσουμε μια απο τις ομορφότερες θέες του νησιού. Έτσι ακριβώς. Κάτι τέτοιο θα με ζόριζε πάρα πολύ πριν μερικά χρόνια, φέτος όμως το ήθελα.

ΡΕ ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ;;;;

Βέβαια πέρασαν 7 χρόνια, κι όσοι με ξέρετε απο τότε έχετε παρακολουθήσει μέσω του blog τις αγωνίες μου, τα νεύρα και τους καυγάδες που έχω περάσει.  Γνωρίζετε την πίστη που έχω στους ανθρώπους αλλά και την απογοήτευση στην οποία με βουτάνε απο τη μια μερα στην άλλη, ή μήπως απο την μια ώρα στην άλλη;

Έφαγα αρκετά τα μούτρα μου και με τον καρκίνο αλλά και μετά τον καρκίνο, μετά τα χειρουργεία τις θεραπείες και τα νοσοκομεία. Εκείνες τις στιγμές που οι άνθρωποι, κάποιοι λίγο κάποιοι πολύ, εξαφανίστηκαν. Έφαγα ήττα (που λένε οι νέοι μου συμφοιτητές-ετών 19) απο φίλη κολλητή, τότε το 2008 και ο θεός ξέρει τι άλλο τραβήξαμε με τη "Σ" στην προσπάθειά μας να είμαστε ακόμη φίλες.

Γράφω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι φευγαλαία το παρελθόν, δεν τα πήγα κι άσχημα...Κάθε εβδομάδα ήταν τότε και κάτι διαφορετικό, πάντα κάτι συνέβαινε που με έφερνε σε σύγκρουση με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Ένα πνίξημο διαφορετικό απο τα άλλα στο λαιμό μου, ελάχιστοι με καταλάβαιναν, αλλά κατάφερα να βγω στην στεριά.

Φέτος ένιωσα διαφορετικά με το που μπήκε το καλοκαίρι. Η φίλη μου η "Β" μου είπε: "Ίσως μεγαλώνεις και ωριμάζεις". Ναι, ίσως. Ίσως όλοι μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε πλέον στα 34 μας. Ίσως έτσι κι αλλιώς ωρίμασαν οι άλλοι γύρω μου, παντρεύτηκαν και κάνανε ακόμη και παιδιά και έτσι το αποδέχτηκα (σχεδόν) πως τίποτα πια δεν μπορεί να θυμίζει το παρελθόν. Τίποτα δεν είναι ποτέ το ίδιο, ακόμη κι αν είσαι παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, όσο κι αν έχεις ακόμη εκείνο τον ενθουσιασμό---φοβερό συναίσθημα. 

Αναρωτήθηκα πάρα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Για τη ζωή, για τις αρρώστιες, για τον θάνατο, για τους ανθρώπους, για την αγάπη, τη φιλία, το "νοιάξιμο". Σκέφτηκα τόσα σενάρια για το τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις σε συνδιασμό με τους ανρθώπους που γνωρίζω, που πραγματικά θα μπορούσα να γράψω ένα τεράστιο βιβλίο με αναφορές, παραδείγματα, ερμεινίες.

Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά, έμαθα να μην σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί είδα με καθαρά μάτια το αποτέλεσμα. Εγώ σκέφτομαι και αναλύω, πάω να τα εκφράσω όλα αυτά και οι γύρω μου με θεωρούν υπερβολική. Εκφράζω την άποψή μου, ή την ενόχλησή μου για κάποια συμπεριφορά τους και όλοι, μα όλοι επιμένουν στο τυχαίο της συμπεριφοράς τους με ατάκες "Δεν το σκέφτηκα/ Δεν μου πέρασε απο το μυαλό/ Δεν άκουσα το τηλέφωνο/ Δεν διάβασα το μνμ / Έλα ξεκόλλα δεν εγινε κάτι, κάνεις θέμα απο το τίποτα" και άλλα πολλά παρόμοια. Πολύ σπάνια θα ακούσεις ένα "Έχεις δίκιο" κι εκείνη τη στιγμή θα σκεφτείς πως "Όχι, αυτή η ατάκα δεν είναι η λύση". Περνώντας λοιπόν απο όλα αυτά τα στάδια "πειραματισμού" με τους ανθρώπους είναι πολύ συγκεκριμένα τα συμπεράσματα που βγάζεις. Αρχικά οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρίνα τους, στη συνέχεια καταλήγεις πως θα τους ζητάς αλλά θα κάνουν μονίμως ότι αυτοί θέλουν στα πλαίσια πάντα των όσων μπορούν να σου δώσουν. Θα δώσουν αλλά ως εκεί που δεν τους βγάζεις απο την καθημερινότητά τους, ως εκεί που θέλουν λοιπον! Έτσι κάπως, με μαθηματική ακρίβεια κατέληξα στο να εγκαταλείψω σταδιακά τη μεγάλη μου προσπάθεια με μερικούς ανθρώπους. Δεν εγκατέλειψα τους ανθρώπους αλλά εγκατέλειψα την αρχική μου ιδέα. Την ιδέα του να είμαι εντάξει απέναντί τους, του να πετάγομαι σε κάθε τους κάλεσμα, του να επιμένω να περνάω χρόνο δίπλα τους. Όταν ο άλλος δεν προσπαθεί γι αυτά, και σου δείχνει μια κουλ συμπεριφορά του "ότι γίνει, ότι προκύψει" τότε μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια επιμονής σου αλλά κάποια στιγμή αφήνεις κι εσύ το τυχαίο και επικρατήσει. Έτσι αποκτάς κι εσύ στο μυαλό σου το "Δε βαριέσαι". Τι να κάνεις άλλο όταν βλέπεις πως ο άλλος έιναι αδιάφορος και στο "ναι" μα και στο "όχι" σου;;; Σταδιακά κάνεις κι εσύ το ίδιο. Μα μήπως όταν πίεζες ήταν καλύτερα, μπα, όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Μετά απο όλες αυτές τις σκέψεις, ναι, φέτος μπόρεσα και κατέβηκα στο ίδιο σημείο που είχα πριν 7 χρόνια, με άλλη παρέα φωτογραφηθεί. Και ήταν όμορφα πολύ, ήταν τόσο όμορφα που λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Έμεινα να χαζεύω τη θέα, δίχως σκέψεις και προβληματισμούς. Ήμουν εκεί, αυτό έφτανε. Μετά απο 7 χρόνια απο την συνάντησή μου με τον καρκίνο, μετά απο 7 χρόνια πάλης με εμένα και τους άλλους ήμουν εκεί! Και ήμουν εγώ, έχοντας αλλάξει απο τις κακουχίες που πέρασα μα έχοντας παραμείνει στον πυρίνα μου η ίδια. Χάρηκα για εμένα, χάρηκα που είμαι ο άνθρωπος που ακόμη με συγκινεί μια ωραία θέα.

Σας αφήνω με τις φωτογραφίες! Αυτό το καλοκαίρι στο νησί ήταν το λιγότερο φορτισμένο καλοκαίρι μου. Έτσι γιατί έπρεπε να έρθει κι αυτή η μέρα που θα το γράψω αυτό! Το νησί που το καλοκαίρι του 2008, μετά τις χμθ με τρέλαινε γιατί όλα ήταν πάρα πολύ νωπά, και τα του καρκίνου αλλά και του όμοροφυ καλοκαιριού του 2007, φέτος είχε άλλη γλύκα. Ήταν φυσικά η ξεκούραστη, ανέμελη ματιά που του έριξα, έστω και μετά απο τόσα χρόνια!

   

Είναι αρκετές στιγμές

στη ζωή μοναδικές.

Απόψε, παραμονή μιας Αυγουστιάτικης πανσεληνου, έμεινα ως τις 22.00 στη θάλασσα.

Κολύμπησα πολύ και σε διάρκεια αλλά και σε έκταση. Όταν ξάπλωσα πάνω στο νερό, με τα αφτιά μου μέσα στη θάλασσα και μόνο το πρόσωπό μου να εξέχει, άνοιξα τα μάτια μου στο γαλάζιο φυσικό ταβάνι. Το μόνο που έβλεπα ήταν ουρανός κι όλοι οι ήχοι απο τα γύρω beach bar είχαν ξεμακρύνει λες και άνηκαν σε χθεσινό όνειρο. Έμεινα να κοιτάζω τον ουρανό για μερικά λεπτά και να νιώθω σε όλο μου το σώμα τη θάλασσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα πως εδώ και τώρα, απο το μυαλό μου δεν περνάει καμία έννοια. Προσπάθησα να βρω κάτι που να με απασχολεί αλλά δεν βρήκα τίποτα. "Not a single thought" είπα στον εαυτό μου...γιατί ναι, μου μιλάω καμιά φορά και στα Αγγλικά (είναι "χούι" που δεν μπορώ να κόψω..όχι ότι προσπάθησα ποτέ.

Είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά απο 6 καλοκαίρια (απο τότε που ξεκίνησαν τα περι υγείας μου) που πραγματικά δεν σκέφτομαι πολλά. Μου πήρε όμως 6 χρόνια για να το καταφέρω, δεν γίνεται τίποτα κατευθείαν! Έμαθα σταδιακά να κάνω υπομονή, αν και δεν ήμουν τέτοιος τύπος καθόλου. Να χαλαρώσω την επιμονή μου προς συγκεκριμένα άτομα, να αφήσω και κάποια πράγματα στην τύχη.

Φέτος το καλοκαίρι βιώνω μια πρωτόγνωρα περίεργη μοναξιά. Αλλά επιβιώνω! Είναι το πιο διαφορετικό και ιδιαίτερο καλοκαίρι απο πολλές απόψεις. Είναι το καλοκαίρι επιτομή, που λες πως ΟΛΟΙ τράβηξαν τον δρόμο τους. Όλα τα καλοκαίρια απο την εγχείρηση και μετά, θύμιζαν (έστω λίγο) το καλοκαίρι του 2007. Φέτος όμως δεν υπάρχει καθόλου η ηχώ εκείνου του χρόνου. Παντρειές, μωρά και σύζυγοι στη θάλασσα, έγκυες φίλες και συγγενείς, γεννητούρια που έρχονται σε λίγες μέρες. Είναι πάρα πολλά τα νέα δεδομένα. Εγώ είμαι κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, ψάχνω τη θέση μου και μέσα και έξω απο αυτά. Ταίζω-αλλάζω μωρά συχνά, τα κοιμίζω, μου γελάνε, με φιλάνε, γραπώνονται απο πάνω μου και κλαίνε όταν φεύγω. Περίεργο δεν είναι όλο αυτό;
Είναι το πρώτο καλοκαίρι που αποχαιρέτησα οριστικά την ιδέα του ότι θα κάνω ένα παιδί δικό μου. Θα μπορέσω να κυοφορήσω (έτσι είπαν...) αλλά με τη βοήθεια δότη, αφού ωάρια γιόκ. Δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου με οικογένεια και παιδιά σε κάποιο όνειρο, σε κάποια φανταστική εικόνα του μυαλου. Όμως να ξέρετε στη ζωή, ότι σου απαγορεύεται αρχίζεις και το σκέφτεσαι, είναι νόμος.

Όπως έχω ήδη γράψει εδώ και παλαιότερα όμως, κάποια πράγματα είναι επίκτητα κι εγώ μετά απο το πρώτο χειρουργείο έχω ζήσει πολλές συμπτώσεις και περίεργες καταστάσεις. 

Θα μπορούσε η λαπαροσκόπηση να είχε γίνει νωρίτερα και μέσα μου να είχαν κατασταλάξει πολλά  αλλά ΟΧΙ ήταν γραφτό να γίνει λίγους μήνες μετά τη γέννα της "Σ" και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της ξαδέρφης μου και μιας καλής μου φίλης επίσης. Έπρεπε να το περιμένω αυτό απο τη ζωή, γιατί κι άλλες φορές μου έχει κάνει πλακίτσα. Όμως ακροβάτησα και ισορρόπησα. Δεν είναι φοβερό;
Σκέφτομαι μερικές φορές τι θα κάνανε άλλες γυναίκες στη θέση μου. Άλλες παθούσες αλλά και μη. Άλλες ξένες-άγνωστες κοπέλες αλλά και οι δικές μου φίλες. Θα μένανε άραγε δίπλα μου αν εγώ είχα το παιδί, τον σύζυγο και τραβήξει εμφανώς για αλλού, προβάλλοντας τις δικές μου έννοιες πάντα και αν διέγραφα το παρελθόν μας στο βωμό της οικογένειας;

Αλλά πάλι πόσο υποθετικά να μιλάμε σε αυτή τη σύντομη ζωή;;;

Αν και τα παραπάνω είναι σκέψεις που μου πέρασαν απο το μυαλό τις τελευταίες 2 εβδομάδες, γυρίζω στη διάθεση με την οποία ξεκίνησα το σημερινό ποστ. Δεν θέλω να κλαψουρίζω, προσπαθώ να πετάξω το δράμα απο πάνω μου. Νιώθω φέτος πραγματικά πιο δυνατή απο ποτέ. Γιατί ναι, κι η μοναξιά σε δυναμώνει! Και η μοναξιά, και το να μην περιμένω πολλά απο τους ανθρώπους μου έδωσε μια σημαντική ελευθερία. Με απεγκλώβισε απο το παρελθόν σε μεγάλο βαθμό.  Απολαμβάνω την ηρεμία του άδειου σπιτιού φέτος ενώ πέρσι φοβόμουν να μείνω μόνη. Πιστεύω πολύ στο γεγονός πως όταν αρχίσεις να μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου και δεν βαριέσαι και δεν σκοτώνεστε, ε τότε έχεις ξεπεράσει πολλά ψυχολογικά. Επίσης έχω εμπεδώσει το ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οπότε τζάμπα χαλιέσαι και σπαταλάς την ενέργειά σου για να τους δώσεις να καταλάβουν απλά πράγματα.

Κλείνω με την αποψινή πανσέληνο και τονίζω πως η ζωή κρύβει μεγάλα δώρα, αρκεί να μάθεις να εντοπίζεις όλες εκείνες τις μοναδικές στιγμές που τη χρωματίζουν. Όπως απόψε, όπως συχνά μέσα στην καθημερινότητά μας ;-) To εύκολο είναι να μιζεριάσεις, το δύσκολο είναι να βρεις τα θετικά αλλά αν το βάλεις σαν στόχο, κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και θα τα έχεις καταφέρει. Προσωπικά, πάντα όταν βλέπω κάτι που με συγκινει (και τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με τη φύση) εκτιμώ το γεγονός πως είμαι καλά και σκέφτομαι "αξιώθηκα να το δω κι αυτό, τι ωραία".

Καλό βράδυ! Αύριο βγείτε κάπου στη φύση ή έστω στο μπαλκόνι και δείτε το φεγγάρι, θα το κοιτάζω κι εγώ, με ένα χαμόγελο και ελπίδα για το μέλλον! 

moonriver

Υπερωκεάνιο

Σε εσένα που μου είπες πως σου αρέσει...Στα χρόνια που πέρασαν παρέα...

"Της καρδιάς μου η γη, ανοιχτή πληγή"